Το ”Kaspar Machine” σε σύλληψη – σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά, που συνδυάζει το θέατρο του δρόμου, το χοροθέατρο, την performance και την τεχνολογία και αναβλήθηκε λόγω πανδημίας, επιστρέφει για δύο μοναδικές παραστάσεις την Παρασκευή 9 και το Σάββατο 10 Ιουλίου 2021 στον Πολυχώρο Λιπασμάτων (Σιλό) στη Δραπετσώνα.
Η Καλλιτεχνική εταιρεία Labillusions, έχοντας μία μακρά πορεία στα θεατρικά δρώμενα και αποτελώντας τη μοναδική ελληνική εταιρεία που έχει υλοποιήσει δύο ευρωπαϊκά προγράμματα ως leader και ένα ως partner, σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Αττικής παρουσιάζει ένα requiem για τον εγκλεισμό, μία εικαστική προσομοίωση με καμβά τα κείμενα του Αυστριακού Νομπελίστα συγγραφέα Πέτερ Χάντκε. Πρόκειται για μία σύνθεση τεχνών που στην ουσία δημιουργεί ένα θέαμα παρέμβασης στο δημόσιο χώρο, μία εικαστική εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας που προσφέρει τις κατάλληλες προϋποθέσεις συνδιαλλαγής των τεχνών: μουσική, θέατρο δρόμου, video art, νέες τεχνολογίες. Φέρνει στη σκηνή τις αποκλεισμένες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες για να μοιραστούν την απογοήτευσή τους με την κοινωνία, να δημιουργήσουν ελπίδα και να προβάλουν το «συμμετοχικό θέατρο» μέσα από πραγματικές ιστορίες κοινωνικού αποκλεισμού.
Το θέαμα εντάσσεται στο project ”Kaspar Machine”, μία διακρατική συνεργασία μεταξύ Ελλάδας, Ιταλίας, Πολωνίας και Ρουμανίας με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο πλαίσιο του προγράμματος Creative Europe Culture, την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής, την αιγίδα και τη στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου. To project αυτό υλοποιείται από την Καλλιτεχνική Εταιρία Labillusions (Ελλάδα) ως leader και coordinator του προγράμματος, τους θεατρικούς οργανισμούς Teatro dei Venti (Ιταλία), Teatr Biuro Podrozy (Πολωνία), Fusion of Arts (Ρουμανία), το Κέντρο Αναπτυξιακών Μελετών Prisma (Ελλάδα) και την Helix Action Theatre (Ελλάδα) ως partners.
To ”Kaspar Machine” πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Δήμου Κερατσινίου – Δραπετσώνας, του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, της SAE Institute, της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Μαίρης Βογιατζή Τράγκα και της Επαγγελματικής Σχολής Χορού Άννα Πέτροβα – Μάρω Μαρμαρινού.
Το θέαμα παρουσιάζεται για δύο παραστάσεις στην Αθήνα (Λιπάσματα, 9 & 10 Ιουλίου 2021) και στη συνέχεια στις πόλεις Μόντενα της Ιταλίας και Πόζναν της Πολωνίας.
Σύνοψη του έργου
Καλωσορίσατε! Εδώ δε θα ακούσετε τίποτα που να μην έχετε ακούσει, δε θα δείτε τίποτα που να μην έχετε ξαναδεί. Η περιέργειά σας δεν θα ικανοποιηθεί. Δε θα δείτε θεατρικό έργο. Θα δείτε ένα θέαμα χωρίς εικόνες. Η επιθυμία σας για θέατρο δε θα εκπληρωθεί.
Σε ένα δυστοπικό χώρο που θυμίζει εργοστάσιο παράγονται μαζικά ανθρώπινοι κλώνοι, οι Κάσπαρ με σκοπό την καταναγκαστική εργασία. Έγκλειστοι από τη στιγμή της δημιουργίας τους ως το τέλος του κύκλου ζωής τους και στερημένοι από κάθε έννοια ατομικότητας, οι Κάσπαρ εξαναγκάζονται σε σκληρή εργασία, πασχίζοντας καθημερινά ανάμεσα σε επιβλητικές σιδερένιες εγκαταστάσεις υπό το αδυσώπητο μοτίβο βιομηχανικών ήχων και το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών. Ανίκανοι κι αδύναμοι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, εκτελούν εντολές, δίχως καμία προσωπική βούληση. Ο κόσμος τους παρακολουθεί από απόσταση μέσα από συρματοπλέγματα. Οι Κάσπαρ χρειάζονται τη σωτηρία, αλλά δε βρίσκουν τις σωστές λέξεις για να την εκφράσουν. Ανέλπιστα αναζητούν επίμονα τη φράση που θα τους απελευθερώσει. Μονάχα όταν ενωθούν θα καταφέρουν να ανακαλύψουν την πολυπόθητη λέξη, που θα γίνει το όπλο τους απέναντι σε κάθε “έννοια” που εξαλείφει την ανθρωπιά. «Βοήθεια». Οι Κάσπαρ εξεγείρονται. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης;
Σκηνοθετικό σημείωμα
«Το θέαμα ”Kaspar Machine” είναι ένα εικαστικό δρώμενο, μία site specific εγκατάσταση που επιχειρεί να συνδυάσει το θέατρο του δρόμου, το χοροθέατρο την performance και την τεχνολογία. Την αφετηρία του θεάματος αποτελούν ορισμένα κείμενα του Aυστριακού συγγραφέα της πρωτοπορίας Πέτερ Χαντκε: ένα μικρό απόσπασμα από το “Βρίζοντας το Κοινό” ψηφίδες από τον θεατρικό μονόλογο “Κάσπαρ” και αυτούσιο το κείμενο “Κραυγές Βοήθειας”. Τα κείμενα αυτά ως κείμενα αγόρευσης όπως τα ονομάζει ο συγγραφέας τους, ορίζουν τη σχέση του ηθοποιού με το κοινό ως μετωπική, κάτι που προσιδιάζει στο λαϊκό δρώμενο και στο θέατρο του δρόμου.
Το θέαμα με πυρήνα το ζήτημα του εγκλεισμού, όσον αφορά στο περιεχόμενο, εν πρώτοις στοχεύει στο να ορίσει αυτή την διαφορετική σχέση της σκηνής με το ακροατήριο, τοποθετώντας το κοινό εντός του χώρου των γεγονότων αφενός και αφετέρου επιχειρεί να μεταφέρει τα γεγονότα εκτός συμβατικού θεατρικού χώρου, στο δημόσιο χώρο, ωστόσο σε έναν χώρο σε εκκρεμότητα ανάμεσα σε ένα παρελθόν που αναμένει την έκβαση ενός απροσδιόριστου μέλλοντος.
Το θέαμα στο μεταίχμιο αυτό του χρονικού εκκρεμούς, προσπαθεί να επιστήσει την προσοχή σε ένα ανησυχητικό παρόν, μεταθέτοντας τα γεγονότα από τον θεατρικό χώρο, στο χώρο της πόλης, επιχειρώντας να καταστήσει το αδρανές ακροατήριο σε συμμέτοχους πολίτες, καθιστώντας τους το επίκεντρο του θεάματος και πυρήνα της παράστασης.
«Δεν υπάρχει άλλος κόσμος εκτός από τον δικό σας. Δεν είστε πια οι επισκέπτες που παρεισέφρησαν. Είστε εσείς το θέμα. Εσείς είστε το επίκεντρο. Ο πυρήνας των λόγων μας». – Νίκος Χατζηπαπάς
