Η εγκατάσταση φωτισμού ”Luminous Bodies” του Δαμιανού Τσιδεμιάδη που παρουσιάζεται από τις 18 Απριλίου έως τις 18 Μαΐου, στις ισόγειες προθήκες της Παρόδιου Στοάς επί των οδών Αιόλου και Κολοκοτρώνη στο Μοναστηράκι αποτελείται από έξι φωτεινά τάματα.
Σκοπός της είναι η κοινωνική ορατότητα του νοσούντος σώματος, μέσα από την ανάδειξη ανθρώπινων μελών, τα οποία επηρεάστηκαν από τις συνθήκες διαβίωσης και ασθένειας των δύο τελευταίων χρόνων. Τα τάματα στην αρχική τους χρήση λειτουργούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ ανθρώπων και θείου αναδεικνύοντας έναν υπαρκτό ή εν δυνάμει πόνο μέσα από μια κοινωνική διαδικασία τελετουργικής ιεροτελεστίας. Φανερώνουν, έτσι, έναν πόνο που μπορεί να είναι είτε ατομικός είτε συλλογικός.
Στις σύγχρονες δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, παρατηρείται μια διαδικασία απώθησης του πόνου και του θανάτου, ως προς τη δημόσια σφαίρα, καθώς η ύπαρξη τους θα μαρτυρούσε ίχνη αδυναμίας και αποτυχίας διαχείρισης της κρίσης. H επίτευξη της ευτυχίας, μέσα από υλικά αγαθά, καθώς και η σωματική και ψυχική υγεία, έχει μετατραπεί στον δυτικό τρόπο ζωής σε αυτοσκοπό και οποιαδήποτε αποτυχία επίτευξής τους αποτελεί ευθύνη του ατόμου. Η πανδημία του COVID-19 τα τελευταία δύο χρόνια έχει επαναφέρει με βίαιο τρόπο την απώθηση του πόνου και του θανάτου στον δημόσιο λόγο, καθώς στα ΜΜΕ κάθε μέρα γίνεται απολογισμός νεκρών, αλλά για μια μόνο ασθένεια, ενώ ταυτόχρονα ασθενείς τίθενται σε ατομική καραντίνα.
Οι πρακτικές των ΜΜΕ απωθούν τον ατομικό και συλλογικό πόνο και την οδύνη του θανάτου στην περίπτωση της πανδημίας, συγκαλύπτοντάς τον, και προβάλλοντας αντ’ αυτού, το «υγιές πρότυπο» της πλασματικής ευζωία του lifestyle των πλουσίων και διασήμων προκειμένου να πείσουν για την επιτυχή διαχείρισή της, ενώ παράλληλα, μας ωθούν στην σχολαστική ενασχόλησή μάς, σε βαθμό ψυχαναγκασμού (Obsessive-compulsive syndrome – OCD) με την τήρηση αποστάσεων, την ατομική μας ευθύνη για υγιεινή και καθαριότητα. Έτσι, έχουν ως αποτέλεσμα την κοινωνική απομόνωση, την καχυποψία και εχθρότητα απέναντι στον Άλλον, και ένα βαθύ αίσθημα φόβου και ενοχής μήπως εμείς οι ίδιοι μολύνουμε τους οικείους μας.
Παράλληλα, οι νεκροί της πανδημίας θάβονται σε ομαδικούς τάφους με ειδικά πρωτόκολλα ταφής. Η αποσπασματικότητα και η αποσωματοποίηση (disembodiment) που επιφέρουν η αποϊεροποίηση και κατακρεούργηση των ιεροτελεστιών, λόγω ενός ιού, επιφέρει επιπτώσεις στην ψυχική υγεία, τόσο των ίδιων των ασθενών όσο και των οικείων τους. Προκύπτει, δηλαδή, μια διάσπαση της ενότητας ψυχής και σώματος, κάτι, το οποίο περιφρουρούν οι ιεροτελεστίες και τα τελετουργικά ταφής και μια αποσπασματικότητα, η οποία γίνεται φανερή, τόσο στα μέλη του ανθρώπινου σώματος, όσο και στα μέλη του κοινωνικού σώματος. Η εγκατάσταση ”Luminous Bodies”, με pop διάθεση, προσβλέπει στον κριτικό σχολιασμό αυτής της αποσπασματικότητας και αποσωματοποίησης.
Ο σχεδιασμός των φωτεινών κατασκευών προέκυψε μέσα από μια διερεύνηση της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ μετα-βιομηχανικού σχεδιασμού (post-industrial design) και της τέχνης του φωτός (light art). Για την κατασκευή τους συνδυάστηκαν σύγχρονες μονάδες παραγωγής μικρής κλίμακας (laser, CNC) και παραδοσιακές τεχνικές χειροποίητης εγχάραξης προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις του ακρυλικού.
