Ο «Μακμπέθ» του Oυίλιαμ Σαίξπηρ από την ομάδα Νοσταλγία

Μπορεί ο διάβολος να λέει την αλήθεια; (Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Μακμπέθ)

Ο στρατηγός Μακμπέθ επιστρέφει θριαμβευτής από τον πόλεμο των Σκωτσέζων με τους Νορβηγούς. Στον δρόμο του συναντάει τρία πνεύματα που τον προσφωνούν με τίτλους που δεν κατέχει και εν τέλει του υπόσχονται το βασιλικό στέμμα. Ανακαλύπτοντας πως οι πρώτες προβλέψεις τους βγήκαν αληθινές, αποφασίζει να κυνηγήσει άμεσα τον θρόνο και να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που του δόθηκε. Έτσι, εμπλέκεται σε έναν απελπισμένο χορό ανάμεσα στην προφητεία και τη φιλοδοξία, την ατομική και τη συλλογική ηθική, την πραγματικότητα και τη μαγεία, την αγρύπνια και το όνειρο. Ένα έργο πολιτικό και βαθιά υπαρξιακό, το Μακμπέθ αποτελεί μία απ’ τις πιο συναρπαστικές σκιαγραφήσεις της πολύπλοκης, αμφίσημης και επικίνδυνα αυθαίρετης σχέσης του ανθρώπου με τον χρόνο.

Η ομάδα Νοσταλγία συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής και επιλέγει το σαιξπηρικό αριστούργημα και την εμπνευσμένη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη για να φωτίσει θεμελιώδη, ανά τους αιώνες, θέματα της ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας. Με έρευνα χρόνων, η Τώνια Ράλλη επιστρέφει στο σύμπαν του Σαίξπηρ. Η σκηνοθέτης καταδύεται στο δραματουργικό βάθος του έργου για να αναδυθεί ανάμεσα στο διαχρονικό και το επίκαιρο, θέτοντας προβληματισμούς πάνω σε μια ιστορία χωρίς αίσιο τέλος. Πρόκειται για την ιστορία της δίψας του ανθρώπου για εξουσία, και της πορείας του μέσα στον σκοτεινό λαβύρινθο που αυτή τον οδηγεί. Στις ατραπούς αυτού του λαβύρινθου, το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, και και το «αύριο» γίνεται «χθες» μέσα σε μια στιγμή. Όπως σημειώνει ο Δημήτρης Δημητριάδης στο επίμετρο της μετάφρασής του, τα γεγονότα του έργου «διαδραματίζονται σε χρόνο μηδέν: έναν χρόνο που είναι ο χρόνος των πράξεων και των σκέψεων, ένας χρόνος εσωτερικός, νοητικός, και όχι ο χρόνος του ρολογιού.»