«Δεν έχουμε χάπια, δεν έχουμε πάγο… τελείως παρακμή»
Mετά την επιτυχία που σημείωσε πέρσι, το Mojo του Τζεζ Μπάτεργουερθ (1995), η ξέφρενη μαύρη κωμωδία, στα όρια του ροκ θρίλερ που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ανοίγει φέτος τη σκηνή του Πόρτα. Η παράσταση που θύμισε κατά πολύ ανάγνωση των πολιτικών και ψυχολογικών μοτίβων του Σαίξπηρ και του Πίντερ από τον Κουέντιν Ταραντίνο, επαναλαμβάνεται μόνο για λίγες παραστάσεις.
Mοjo σημαίνει βρεμένος αλλά και σεξ απηλ, γοητεία και μάγια. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του, Jez Βutterworth: «Το αρχικό έναυσμα για το έργο ήταν μια συζήτηση που είχα με τον Μάλκολμ Μακ Λάρεν (μάνατζερ και μέντορα των Sex Pistols, ανάμεσα σε άλλα) για το Σόχο και τη σύγκρουση του πρώιμου ροκ με τo οργανωμένο έγκλημα».
Έργο οξύ, βίαιο αλλά και με τόσο χιούμορ και σαρκασμό που ταράσσεσαι παράλληλα από γέλια και από φόβο. Φόβο και υστερία και ταυτόχρονα τη δαιμονική αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Η ουτοπία της επιτυχίας, η αίσθηση του εύκολου κέρδους σε ένα έργο που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από τον καταιγισμό και τη ρυθμολογία.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 28 Φεβρουαρίου 2015 στο Θέατρο Πόρτα.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο Σίλβερ Τζώνυ είναι ένας ανερχόμενος σταρ της τοπικής Ροκ-εντ-Ρόλ σκηνής στο Σόχο του Λονδίνου το 1958. Τίποτε δεν δείχνει να ανακόπτει την άνοδό του εκτός από τον Έζρα, τον μάνατζέρ του και ιδιοκτήτη του Ατλάντικ-Κλαμπ, όπου εμφανίζεται. O Έζρα δεν θα παραδώσει εύκολα το «αστέρι» του στον Σαμ Ρος, τον αδίστακτο μεγαλοεπιχειρηματία της «νύχτας» που διεκδικεί συστηματικά τον Σίλβερ Τζώνυ, επαγγελματικά και όχι μόνο. Κάποια στιγμή, όμως, ένας φόνος θα βρει τα «πρωτοπαλίκαρα» του Έζρα εγκλωβισμένα στο Ατλάντικ κλαμπ περιμένοντας με αγωνία το επόμενο βήμα των μεγάλων αφεντικών, ενώ ο Σίλβερ Τζώνυ αγνοείται.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Τζεζ Μπάτεργουερθ γεννήθηκε στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Cambridge και είδε τη φήμη του να εκτοξεύεται ακαριαία, όταν το θεατρικό του έργο «Mojo» ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του Royal Court Theatre το 1995. Είχαν προηγηθεί τα έργα που συνέγραψε με άλλους συγγραφείς: I Believe In Love (1992), Huge (1993). Λάτρης του κινηματογράφου, επιχείρησε το κινηματογραφικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Mojo», σε μία διασκευή που έκανε ο ίδιος, δημιουργώντας και έναν μικρό ρόλο για τον Harold Pinter, του οποίου η επιρροή είναι εμφανής στα έργα του.
Μετά την επιτυχία του Mojo πέρασαν επτά χρόνια προτού γράψει το επόμενο θεατρικό του, χρόνια κατά τα οποία ασχολήθηκε με τη συγγραφή ή την επιμέλεια κινηματογραφικών σεναρίων. Το 2001 σκηνοθέτησε και συνέγραψε με τον αδερφό του την ταινία «Birthday Girl» με τη Νικόλ Κίντμαν, ενώ το 2010 συνυπογράφει το σενάριο της ταινίας «Fair Game» με τους Σον Πεν και Ναόμι Γουότς. Τα θεατρικά έργα του Night Heron και The Winterling ανέβηκαν στο Royal Court το 2002 και το 2006 αντίστοιχα. Ακολούθησαν το Leavings (2006), το Parlour Song στο Atlantic Theatre Company, στη Νέα Υόρκη το 2008 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Το έργο παρουσιάστηκε την επόμενη χρονιά και στην Ευρώπη, στο Almeida Theatre.
Ακολούθησε το Jerusalem που ανέβηκε το 2009 στο Royal Court Theatre και αποτέλεσε την επόμενη μεγάλη θεατρική του επιτυχία. Επανέφερε το όνομά του στις πρώτες θέσεις της λίστας με τους πολλά υποσχόμενους, σύγχρονους, νέους Άγγλους θεατρικούς συγγραφείς. Το 2011 παρουσίασε μία νέα εκδοχή του Jerusalem, η οποία έγινε τεράστια εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, καθώς και το The Naked Eye (Atlantic Theatre, Νέα Υόρκη). Τη σεζόν 2013-2014, ανέβηκε στο Λονδίνο για δεύτερη φορά το «Mojo», ενώ τον Οκτώβριο του 2014 ο Χιου Τζάκμαν πρωταγωνίστησε στο Broadway στο πιο πρόσφατο θεατρικό του έργο, The river. Ο Μπάτεργουερθ συνεχίζει παράλληλα να ασχολείται με τον κινηματογράφο, δοκιμάζοντας τον εαυτό του και σε πιο mainstream σενάρια («Edge of tomorrow» με τον Τομ Κρουζ, 2014), αλλά και το «Get on Up» που συνέγραψε με τον αδελφό του και αφορά στη ζωή του James Brown, με πρωταγωνιστές τους Chadwick Boseman, Nelsan Ellis, Dan Aykroyd, Viola Davis.
