«Η Στάση είναι ένας πολυσήμαντος όρος και συνοψίζει πολλούς από τους προβληματισμούς της επιμελητικής ομάδας της 7ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Επιλέξαμε τη Στάση που μας προσφέρει τον χρόνο για να ξαναδούμε με νηφαλιότητα τη σύγχρονη τέχνη μακριά από την κυρίαρχη μορφή του θεάματος, της αγοράς και του εντυπωσιασμού.
Προτείνουμε τη Στάση με το βλέμμα επικεντρωμένο στο παρόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγνοούμε τις συνέχειες, τις ρήξεις και τις ανατροπές της Ιστορίας, οι οποίες και συνδιαμορφώνουν το σημερινό βίωμα». Με αυτά τα λόγια η Διευθύντρια και μέλος της επιμελητικής ομάδας της Μπιενάλε, Συραγώ Τσιάρα, τον Οκτώβριο του 2019, άνοιξε την 7η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης, που θα διαρκέσει μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου και αποτελεί την πιο σημαντική εικαστική παρουσία στην πόλη.
Η διεθνής αυτή έκθεση με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, δοκιμασμένη και πάντα εξωστρεφής δεν περιορίζεται στις δικές της δυνάμεις, αλλά συνεργάζεται δημιουργικά και με επιμελητές εκτός MOMus, αποφασισμένη να διευρύνει τα γεωγραφικά σύνορά της. Μάλιστα η φετινή Μπιενάλε ξεφεύγει από τα όρια της Θεσσαλονίκης κι ένα τμήμα της ταξιδεύει στην Αθήνα και στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά. Μέσα σε επτά επιτυχημένες διοργανώσεις, η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης αποδεικνύει ότι δεν φοβάται τους πειραματισμούς, δεν κάμφθηκε από τις όποιες δυσκολίες, τολμά νέα ανοίγματα και είναι έτοιμη για να αντιμετωπίσει καινούριες προκλήσεις.
Διακρίνονται έργω των: Πέτρος Μώρης (Το Δώρο του Αυτοματισμού, 2018, ανάθεση ΣΤΕΓΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ / FAST FORWARD FESTIVAL), Johan Grimonprez (…because Superglue is forever, 2011 & Maybe the Sky is Really Green, and We’re Just Colourblind: On Zapping, Close Encounters and the Commercial Break, 2011 – σήμερα) και Hypercomf (18 σε 19 / Αέναη αλογοουρά, 2019).
Διακρίνονται έργα των: Joan Fontcuberta (από τη σειρά «Orogenesis», 2002-2005), Βαγγέλης Βλάχος (Αυτό το συμβάν έχει τώρα τελειώσει-Συνάντηση στο Βελιγράδι, 1999, νέα παραγωγή-ανάθεση από την 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης), Γιάννης Παντελίδης, (σειρά «Άγνωστα Όρια», 2016-2018) και Claudio Perez (Ο Τοίχος της Μνήμης, 1999-σήμερα, ©MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης).
Από τον Οκτώβριο μέχρι σήμερα η 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης καθ΄ όλη τη διάρκειά της έχει πλαισιωθεί από ένα πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων λόγου με ομιλίες, συνέδρια και ημερίδες, όπως και παράλληλα projects, masterclasses, ξεναγήσεις για το κοινό και εκπαιδευτικά προγράμματα για τα παιδιά που έχουν παρακολουθήσει χιλιάδες επισκέπτες, καθώς και το Φεστιβάλ Περφόρμανς Θεσσαλονίκης, αλλά και τις εκθέσεις 50 και πλέον καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό με τον τρόπο θέασης που προτείνουν 11 επιμελητές, σε έξι διαφορετικούς χώρους στη Θεσσαλονίκη και σε έναν στην Αθήνα.
Η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2007 με διοργανωτή το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Σήμερα τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στον κόσμο της τέχνης διεθνώς έχει ξεχωρίσει για την παρουσίαση καλλιτεχνικών έργων που προσφέρουν νέες, τολμηρές και ρηξικέλευθες αισθητικές προτάσεις με στόχο την ενίσχυση του καλλιτεχνικού διαλόγου και την επικοινωνία καλλιτεχνών από διαφορετικές χώρες. Η 7η διοργάνωση που είναι και η πρώτη Μπιενάλε του Μητροπολιτικού Οργανισμού Μουσείων Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης-ΜΟΜus, με τέσσερα μουσεία στη Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους με στόχο ο μεγάλος ενιαίος δημόσιος φορέας πολιτισμού να δώσει διεθνώς το στίγμα του στη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη.
Διακρίνονται έργα των: Γιάννης Κουνέλλης (Χωρίς τίτλο, 1990-91, παραχώρηση από τη Συλλογή Έργων Τέχνης της Alpha Bank), Μαρία Λοϊζίδου (La Danteriere, 2009, παραχώρηση Kalfayan Galleries, νέα παραγωγή-ανάθεση 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, ©MOMus- Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης).
Ο κεντρικός θεματικός άξονας της διοργάνωσης της 7ης Μπιενάλε τιτλοφορείται Στάση και συνοψίζεται από τους επιμελητές ως «μια ιστορική επισκόπηση του εαυτού, του κόσμου και της ζωής μέσα από καλλιτεχνικές θέσεις και έργα. Με ερωτηματικά ή ενθουσιασμό, με αντιστάσεις ή ανατροπές, με ποιητικότητα ή ρεαλισμό, με φαντασία ή κριτική θεώρηση της πραγματικότητας, με ερευνητικότητα ή επινοητικότητα, οι καλλιτέχνες αναζητούν εναλλακτικά σημεία θέασης του παρελθόντος, του παρόντος και μελλοντικού κόσμου, και με κάποιον τρόπο τον ανασυνθέτουν».
Η «Στάση» θα μπορούσε να σχετίζεται με τη σύγχρονη κοινωνία και επιδέχεται πλήθος ερμηνειών, ως έννοια είναι τόσο ανοιχτή όσο και η ανάγνωση ενός έργου σύγχρονης τέχνης. Είναι όμως αυτή που μας καθορίζει σε κρίσιμες στιγμές και αποφάσεις, χαρακτηρίζει τις απόψεις και την εν γένει παρουσία μας στον κόσμο.
Η στάση είναι ένα συναίσθημα, ένα πιστεύω, μία συμπεριφορά που σχετίζεται με ένα άτομο, μια ομάδα, μια ιδέα ή ένα αντικείμενο. Η στάση ενός ατόμου επηρεάζεται από τις διαφορετικές εμπειρίες που έχει από τη ζωή ή συμπεραίνεται από αυτά που λένε και κάνουν τα άτομα. Η στάση ως μοντέλο συνδέεται με αξίες, αντιλήψεις και πιστεύω, επιδρά στις συμπεριφορές μας και γεννά τα δέοντα της αντίληψης ή της συναντίληψης της ιστορίας, της σύγχρονης κοινωνίας και φυσικά της τέχνης.
Διακρίνονται έργα των: Διοχάντη (Χωρίς τίτλο, 1981, ©MOMus- Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης), του Άρης Κατσιλάκης (Ευρήματα, 2019, νέα παραγωγή-ανάθεση από την 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης).
Διακρίνονται έργα των: Παντελής Χανδρής (Dragon kite-Χαρταετός Δράκος, 2019, Μεταξόχαρτο, νέα παραγωγή-ανάθεση από την 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης), Irene Patzug & Valentin Hertweck (Revisionklappe / Inspection flap, 2019, νέα παραγωγή -ανάθεση από την 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης), Βαγγέλης Πλοιαρίδης (Δίαιτα σε μεγάλη ηλικία, 2019).
Η επικαιρότητα της έννοιας σήμερα, είναι παρούσα καθώς περιηγούμαστε, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη (Μονή Λαζαριστών), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στο Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, λιμάνι) στο Αλατζά Ιμαρέτ και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με τις εκθέσεις να συνδέονται με την καθημερινή ζωή της πόλης, με τα ζητήματα που ανακύπτουν από την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, αλλά μας φέρνει αντιμέτωπους με τα έργα που εκφράζουν τις αγωνίες και θέτουν ερωτήματα για έναν κόσμο σε κρίση που δοκιμάζει λύσεις και εξαντλεί τα όριά του.
Την επιμελητική ομάδα της 7ης Μπιενάλε αποτελούν οι: Λουίζα Αυγήτα, Δόμνα Γούναρη, Παναγής Κουτσοκώστας, Αρετή Λεοπούλου, Θοδωρής Μάρκογλου, Θούλη Μισιρλόγλου, Ηρακλής Παπαϊωάννου, Ειρήνη Παπακωνσταντίνου, Κατερίνα Σύρογλου, Μαρία Τσαντσάνογλου, Συραγώ Τσιάρα.
Οι καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος είναι οι: Καλλιτέχνες (κατ’ αλφαβητική σειρά): Αljoscha, Jonathas de Andrade, Art Workers’ Coalition, Helene Black, Βαγγέλης Βλάχος, micha cárdenas, Θάλεια Γκατζούλη, Tacita Dean, Thomas Demand, Γιώργος Δεπόλλας, Διοχάντη, Δημήτρης Ζουρούδης, Harun Farocki, Joan Fontcuberta, Jakob Gautel & Ιάσων Καραΐνδρος, Julian Germain – εκδοτική ομάδα Ashington District Star, Julian Germain – Patricia Azevedo – Murilo Godoy – άστεγοι της πόλης Belo Horizonte, Johan Grimonprez, Minna Henriksson, Hypercomf, Αθηνά Ιωάννου, Kalos&Klio, Άρης Κατσιλάκης, Gustav Klutsis, Νικόλας Κοζάκης & Raoul Vaneigem, Γιάννης Κουνέλλης, Μαρία Λοϊζίδου, Ζώης Λουμάκης, Christien Meindertsma, Πέτρος Μώρης, Πάολα Παλαβίδη, Απόστολος Παλαβράκης, Γιάννης Παντελίδης, Irene Pȁtzug – Valentin Hertweck, Claudio Pérez, Βαγγέλης Πλοιαρίδης, Βασίλης Σαλπιστής, Κύριλλος Σαρρής, Jonas Staal, Stelarc, SUPERFLEX, Α. Τάσσος, Τάνια Τσιρίδου, Ιωάννης (Γιάννης) Φαϊτάκης, Παντελής Χανδρής, Μαρία Χουλάκη.
Η 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης θα διαρκέσει έως τις 16 Φεβρουαρίου 2020.
