Το “No man is an island entire of itself”* (Μτφρ: “Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος ένα ολόκληρο νησί”), η νέα πρόταση της Αργυρώς Χιώτη και της ομάδας VASISTAS, ένα έργο – πρόσκληση σε μια νοερή περιπλάνηση, παρουσιάζεται απ’ την 1η έως τις 5 Ιουλίου στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).
Σε μια σειρά από παράδοξα ονειρικά δωμάτια, δέκα κάθε φορά θεατές συναντούν τους πέντε κατοίκους τους, οι οποίοι ως άλλα εκθέματα συνομιλούν με τους «έγκλειστους εαυτούς τους». Καθοδηγούμενοι από μια γυναικεία φωνή στα ακουστικά που φορούν, οι επισκέπτες προχωρούν όλο και βαθύτερα σε μια νοερή περιπλάνηση στην Αίθουσα Περιοδικών Εκθέσεων -1 του μουσείου. Μέσα από τις ποιητικές τους αυτές συναντήσεις, οι θεατές καλούνται να βιώσουν μια προσωπική διαλογιστική εμπειρία.
Με το φως να δημιουργεί περιβάλλοντα και αρχιτεκτονική, με έντονη χρήση οπτικοακουστικών ερεθισμάτων, με λόγο έντονα ποιητικό, οι θεατές παρακολουθούν την πραγματικότητα να διαστρεβλώνεται και την προσωπική τους αντίληψη να διευρύνεται. Καθένας απ’ αυτούς θα ζήσει μόνος μια πορεία προς τη δική του ουτοπία.
Η πρώτη εκδοχή του έργου παρουσιάστηκε στο διαδίκτυο ζωντανά μέσω της ιστοσελίδας του μουσείου στις 22, 23 και 24 Μαΐου, στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2020. Μια αχαρτογράφητη θεατρική εμπειρία που άντλησε υλικά από τον ψηφιακό κόσμο, με τους ιδιαίτερους κανόνες και την ανοίκεια εμπειρία «σκηνής» και αφήγησης που αυτός δημιουργεί.
Η δεύτερη εκδοχή, ως live art έργο με παρόντα πια τα σώματα των ερμηνευτών, παρουσιάζεται τώρα στον φυσικό του χώρο, στο κτήριο του μουσείου, ως μια από τις πρώτες δράσεις της επανεκκίνησής του.
*ο τίτλος προέρχεται από το ποίημα του John Donne, Meditation XVII, 1624
Σκηνοθετικό σημείωμα
«Τον περασμένο Μάρτιο ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω σε μια καινούργια παράσταση για την απομόνωση και τη ζωή σε έναν ενδόμυχο κόσμο. Μια βιωματική εγκατάσταση-performance για ολιγάριθμους κάθε φορά θεατές, σε έναν μη θεατρικό χώρο. Στις αρχές των προβών, τα ραγδαία γεγονότα μάς οδήγησαν σε μια πραγματική απομόνωση. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε χωρίς παύση τη δουλειά, κλεισμένοι στα σπίτια μας, με ραντεβού κάθε μέρα μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας.
Χτίσαμε με αυτόν τον τρόπο ένα έργο – περιπλάνηση, που λειτουργεί ως μια προσωπική διαλογιστική διαδρομή. Ένα τραγούδι που οδηγεί σε μια νοερή διαφυγή και επανασύνδεση έξω από τα όρια του φυσικού περιορισμού.
Δεν θεωρούμε ότι η ψηφιακή παράσταση μπορεί να συγκριθεί ή να αντικαταστήσει το ζωντανό θέαμα με την άμεση επικοινωνία ηθοποιών και θεατών. Μπορεί, όμως, να προτείνει μια άλλη, ξεχωριστή, παραστασιακή εμπειρία, που συνομιλεί με την μετέπειτα παρουσίαση του έργου στον φυσικό του χώρο. Προσκαλούμε τους θεατές που παρακολούθησαν την ψηφιακή παράσταση να έρθουν τώρα και στην παράσταση στον χώρο του ΕΜΣΤ. Η σύγκριση των δυο εμπειριών πιστεύουμε ότι αξίζει να καταγραφεί.»
