Την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Γεράνι Δημιουργική Γειτονιά 2020», θα προβληθεί στον ισόγειο χώρο του Ρομάντσο το βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Τζέλη Χατζηδημητρίου, «ο Δημητράκης και η Δημητρούλα».
Ένας άνθρωπος, μέσης ηλικίας, χορεύει στη μέση του δρόμου. Τραγούδια του ραδιοφώνου της δεκαετίας του 70 και αναμνήσεις κρατούν διαρκώς ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του/της. Μόνη του/της. Παρέα μια γάτα, η Δημητρούλα. Οι ζωές τους μπερδεύονται με τρόπο βαθύ αλλά ασυναίσθητο. Παρατηρητής μια κάμερα που κλέβει εικόνες και σκέψεις του. Ο/Η Δημήτρης είναι διαφορετικός/ή. Λίγο πιο ανθρώπινος/η αλλά και πολύ πιο μόνος/η από τους υπόλοιπους. Το κόκκινο του/της φόρεμα τράβηξε τη προσοχή όσων βρέθηκαν στη Μυτιλήνη για να καλύψουν τον πόνο των προσφύγων. Πολλοί θεώρησαν ότι το δικό του/της δράμα είναι λίγο πιο ανάλαφρο, λίγο πιο εύθυμο. Ο/Η Δημήτρης όμως συνεχίζει να ζει μέσα στη μοναξιά και τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έχουν σβήσει, η νύχτα φαίνεται πιο σκοτεινή από ποτέ.
Λίγα λόγια για τον/την Δημήτρη
Ο/Η Δημήτρης έζησε τη στιγμή δημοσιότητας που του/της χρωστούσε η ζωή, όταν το 2015 άρχισαν να φτάνουν με βάρκες από τη Τουρκία, κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες. Οι ξένοι δημοσιογράφοι και εθελοντές που συνέρρευσαν, πρόσεξαν, αναγκαστικά, τον άνδρα που ντυμένος γυναικεία έκανε τη βόλτα του στη πλατεία, ανάμεσα σε ταλαιπωρημένα πρόσωπα, παιδιά που έκλαιγαν και γυναίκες τυλιγμένες σφιχτά με τη στολή της θρησκείας τους. Τότε, για πρώτη φορά κάποιοι θέλησαν να ακούσουν και τη δική του/της ιστορία.
Όταν κόπασε η ένταση και η δημοσιότητα εγκατέλειψε τη Σκάλα Συκαμινιάς, ο/η Δημήτρης έμεινε μόνος/η ξανά, μέσα στον ασφυχτικά κλειστό κύκλο της ζωής του/της.
Μια μέρα, το 2016, τον/την συνάντησα να χορεύει στο δρόμο έξω από το σπίτι του/της. Στις επόμενες συναντήσεις μας, τον/την είδα να συρρικνώνεται, αδυνατώντας να συμφιλιωθεί ξανά με το σκοτάδι που υπήρξε όλη του/της η ζωή.
Με την παρουσία της σκηνοθέτιδας. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση.
