Το δεύτερο μέρος της ομώνυμης έκθεσης που άνοιξε στον Πειραιά τον Ιανουάριο, συμπεριλαμβάνει μια σειρά από νέες παραγωγές έργων σε διάλογο με ένα βίντεο του Duncan Campbell, το μόνο προϋπάρχον έργο που λειτουργεί ως φόντο για να εξελιχθούν μπροστά του οι ιστορίες των αφανών που οι καλλιτέχνες μεταφέρουν από το άγνωστο και το ανεξευρεύνητο στο κέντρο. Όπως και η προηγούμενη έκθεση έτσι και το Ψυχοσάββατο ΙΙ είναι μια άσκηση με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που ψάχνει στις περιοχές με τις οποίες συνήθως η επίσημη ιστορία δεν ασχολείται.
Το Arbeit (2011) του Duncan Campbell είναι μια βιντεοταινία που διαπραγματεύεται τη ζωή του Γερμανού οικονομολόγου και τεχνοκράτη Hans Tietmeyer μέσα από την υποκειμενική περιγραφή μιας αντρικής φωνής που μονολογεί και στοχάζεται πάνω στο έργο και τα ιστορικά γεγονότα που σχημάτισαν και διαμόρφωσαν αυτόν τον άνθρωπο. Μέσα στην ταινία διαγράφεται το τοπίο μιας παρακμάζουσας ευρωζώνης που ακολουθεί την άνθιση της μεταπολεμικής Γερμανίας μέσα από την άνοδο του γερμανικού μάρκου και της Bundesbank, όπου ο Tietmeyer διετέλεσε διευθυντής από το 1993 ως το 1999. Ο σκεπτικιστικός, κατά τόπους τρυφερός αλλά και ειρωνικός τόνος του ομιλητή, μας υποβάλλει σε μια υπαρξιακή ανάγνωση του πορτραίτου ενός ανθρώπου που καθόρισε κατά πολύ τον τρόπο με τον οποίο ζούμε σήμερα.
Τα δύο νέα έργα του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, μέσα από την πολυετή διαδικασία έρευνας της γεωγραφίας του μη-κεντρικού, θέτουν ηθικά διλήμματα που απαντώνται μέσα από την κατάρριψη των κανόνων της κινηματογράφισης, αναδεικνύουν τους ήρωες και τις καταστάσεις που απασχολούν τον καλλιτέχνη και ανοίγουν ένα νέο τοπίο ιστοριογραφίας.
Το #no_border_films (2019) είναι ένας λογαριασμός στο Instagram που έχει δημιουργηθεί ως τόπος επικοινωνίας και ορατής αρχειοθέτησης ταινιών με σκοπό την αναζωπύρωση και την επίλυση καίριων κοινωνικών προβλημάτων.
Το βίντεο που εγκαινιάζει αυτό τον αρχειακό χώρο είναι το #nøborders, που σε αντίθεση με τα περιοριστικά χρονικά περιθώρια του Instagram, στην γκαλερί εκτίθεται σε όλο του το μήκος καθιστώντας την έκθεση Ψυχοσάββατο ΙΙ σε ένα liminal space μεταξύ του Ίντερνετ και του φυσικού χώρου με στόχο να γεφυρωθεί το άυλο cloud με την απτή μνήμη. Το βίντεο είναι μέρος ενός πρότζεκτ που ξεκίνησε στις φυλακές ανηλίκων (και συνεχίζει να γυρίζεται τα τελευταία εφτά χρόνια) καθιστώντας την κινηματογράφηση λειτουργικό «εργαλείο» για τους ήρωες που πρωταγωνιστούν και χρησιμοποιούν αυτές τις ταινίες για να διεκδικήσουν λύσεις.
Στο βίντεο αυτό αποτυπώνεται μια σκηνή τηλεφωνικού θρήνου καθώς ο ήρωας τελεί υπό περιορισμό και δε μπορεί να ταξιδέψει στην Αλβανία για την κηδεία της μάνας του μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του. Η σορός θα ταφεί στην Αλβανία και ο ήρωας βρίσκει έναν τρόπο να θρηνήσει τη μάνα του μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια μέσα από την κάμερα ενός κινητού τηλεφώνου.
Το αρχειακό οικοδόμημα του #no_border_films σε βάθος χρόνου θα αλλάζει μορφή ανάλογα με το υλικό που θα φιλοξενεί αποσκοπώντας στην κατάρριψη κάθε λογής συνόρων και περιορισμών. Ο ήρωας ελπίζει μέσα από αυτή την ταινία να καταφέρει να πάρει άδεια για να πάει στην Αλβανία και να επισκεφτεί τον τάφο της μάνας του.
Το No one will kill you, anymore than if you were a corpse (2019), είναι ένα βίντεο σε τρεις εκδοχές που θα παίζονται εναλλάξ κατά τη διάρκεια της έκθεσης.
Ένας κινηματογραφιστής επικαλούμενος τον φόβο να μείνει μόνος σε ένα νεκροταφείο μικρών ζώων ακολουθεί το νεκροθάφτη που πάει να παραλάβει το πτώμα ενός σκύλου. Είναι αυτή η αλήθεια ή ότι ο φακός επιστρατεύει κάθε δικαιολογία για να εισβάλει αδιάκριτα παντού; Η ανθρώπινη ανάγκη καταγραφής και βιντεοσκόπησης των πάντων, ο φόβος για το θάνατο και τα ταφικά έθιμα και οι ανθρώπινες προβολές κριτικάρονται αμείλικτα από ένα σκύλο που αμφισβητεί το θάνατό του, περιπλέκει τα πράγματα για να μην είναι νεκρός και αφήνει στην επιλογή του θεατή να διαλέξει αν τελικά θάβεται αυτός ο ίδιος, το άλλο το άσπρο, το μικρό σκυλί που ήταν στο ψυγείο ή ένα μαξιλάρι.
Τα γλυπτικά αναπτύγματα της Μαλβίνας Παναγιωτίδη προκύπτουν από το ενδιαφέρον της και την προσωπική της σχέση με το μυστικισμό και τη μεταφυσική. Η καλλιτέχνης ερευνά πώς τα απόκρυφα φαινόμενα έχουν εξελιχθεί ιστορικά σε διάφορες κοινωνικές δομές ανά τους αιώνες. Η νέα σειρά έργων Where the Stream Divides (2019) εμπνέεται από την προσωπικότητα της Ελένης Μπουκούρα-Αλταμούρα (1821-1900) και την πολύπλοκη και τραγική ζωή της. Παρ’ όλη την ιδιαιτερότητα της Αλταμούρα, που είναι μια αξιοσημείωτη καλλιτεχνική στιγμή στην ιστοριογραφία της Ελλάδας μετά την επανάσταση, πολύ λίγα έργα της διασώζονται σήμερα. Η Παναγιωτίδη μέσα από μια εντατική προσωπική έρευνα διαγράφει τις δικές τις σχέσεις με το παρελθόν και με τη ζωή της Αλταμούρα και συνδυάζει φυσητό γυαλί, κερί και μέταλλο για να δημιουργήσει έργα που θα καίγονται και θα μεταβάλλονται σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης ανοίγοντας ένα διάλογο με τη μνήμη και την διάρκεια.
Ο Ευτύχης Πατσουράκης με τα ζωγραφικά έργα σε ξύλο Still (2019) παγώνει το χρόνο και φέρνει πίσω τις πεταμένες αναμνήσεις οικογενειακών στιγμών που οι δημιουργοί τους έχουν προ πολλού πετάξει και ο ίδιος έχει αποφασίσει να τις εντάξει στο αιώνιο. Μέσα από το εκτενές σκονισμένο αρχείο του καλλιτέχνη αναδύονται εικόνες που καταγράφουν τις ψυχές των χαμένων και συγχρόνως λειτουργούν ως μαρτυρίες στιγμών που ο επίσημος ιστορικός παραβλέπει ή αγνοεί.
Οι ΣΕΡΑΠΙΣ MARITIME είναι μια καλλιτεχνική οντότητα που εμπνέεται και δημιουργεί έργο βασισμένο σε ιστορίες, γεγονότα και τελετουργίες ανθρώπων που αποτελούν το εργατικό δυναμικό διαφόρων επιχειρήσεων οι οποίες δραστηριοποιούνται στο εμπόριο και τα ναυτιλιακά στο λιμάνι του Πειραιά. Τα τρία δίπτυχα που κρέμονται στους τοίχους είναι φτιαγμένα από μια σειρά τυπωμάτων σε βαμβακερό ύφασμα ζακάρ, εν μέρει πετσέτες, που οι ΣΕΡΑΠΙΣ έχουν εντάξει στη σειρά ενδυμάτων τους που κυκλοφορεί και ταυτοποιείται με το ίδιο όνομα.
Τα έργα Liquid Soul (2019) παίρνουν το υλικό τους από φωτογραφίες που έχουν βγάλει οι ίδιοι και αποτυπώνουν υβριδικές τελετουργίες πνευματικού καθαρισμού με στόχο να αποκαθαρθεί ο χώρος του λιμανιού. Ένα κράμα που χρησιμοποιεί μεθόδους από ορθόδοξο αγιασμό, ενεργειακές τεχνικές και στοιχεία εξαγνισμού αύρας ενός χώρου όπως τους μεταδόθηκαν από τον Μαγκμπού πάνω σε ένα πετρελαιοφόρο στον Ινδικό Ωκεανό. Είναι μέλος του πληρώματος που εκτός από μηχανικός έχει και την ιδιότητα του θεραπευτή στο καράβι.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΙΙ και σε συνεργασία με τις Ημέρες Θάλασσας που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά, οι ΣΕΡΑΠΙΣ θα παρουσιάσουν μια in situ εγκατάσταση σε ένα ιστορικό κτίριο μνημειακού χαρακτήρα στο λιμάνι το οποίο δεν έχει χρησιμοποιηθεί ξανά.
