Η «Πιαφ» της Παμ Γκεμς, ένα οδοιπορικό για τη ζωή της Εντίθ Πιάφ που σφράγισε το γαλλικό αλλά και το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα με τη φωνή της, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στον ομώνυμο ρόλο, από τις 28 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Rex- Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη.
Ο μύθος της Πιάφ γεννιέται στη σκηνή του «Γκερνί», ενός από τα πιο γνωστά παρισινά καμπαρέ της δεκαετίας του 1930 και περνάει στην αιωνιότητα τριάντα χρόνια μετά δίνοντας την τελευταία της συναυλία στο διάσημο παρισινό μιούζικ χόλ «Ολύμπια». Η Πιαφ θα ζήσει τη ζωή της κυριολεκτικά μπροστά στα φώτα της σκηνής. Δε θα κρύψει τίποτα και δε θα μετανιώσει για τίποτα. Όλοι οι έρωτες, οι φιλίες, οι πίκρες και οι χαρές της θα γίνουν οι ιστορίες που θα αφηγηθεί στο κοινό της, χρησιμοποιώντας το χάρισμά της, τη φωνή της.
Η ίδια χαρακτηριστικά είχε πει: «Βγήκα στη σκηνή σαν φάντασμα. Αδύνατη και τρομοκρατημένη. Τα χέρια πίσω από την πλάτη μου. Ακίνητη, έβλεπα με δέος αυτή την αίθουσα, μέσα στην οποία βρισκόταν η Μιστενγκέτ και ο Σεβαλιέ. Πίστευα ότι η μιζέρια μου θα τάραζε το καθώς πρέπει δείπνο τους. Τα πρώτα τραγούδια τα είπα ακουμπώντας σε μια κολόνα. Ο Λεπλέ τα ανακοίνωνε. Σιγά σιγά όμως βρήκα την ισορροπία μου, τη σιγουριά μου. Άφησα την κολόνα και έτεινα τα χέρια μου στον κόσμο. Το φουλάρι που κάλυπτε το μανίκι που μου έλειπε έπεσε κάτω. Κι όμως, κανείς δε γέλασε. Όλοι είχαν ένα σοβαρό ύφος. Όταν τραγούδησα και την τελευταία νότα, έγινε απόλυτη σιωπή. Για μισό λεπτό περίπου, η απόλυτη σιωπή. Και τότε ο Σεβαλιέ φώναξε: «Έχει κότσια η πιτσιρίκα». Και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα που με ζάλισαν».
