Ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη παρουσιάζεται σε μια νέα μετάφραση, με μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου και διασκευή σε έμμετρο λόγο, με ζωντανή μουσική που διατηρεί τη φρεσκάδα του αριστοφανικού λόγου. Η Φωτεινή Δάρρα παίζει και ερμηνεύει τα τραγούδια της παράστασης για πρώτη φορά σε παιδική σκηνή.
Ο «Πλούτος» είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Η μορφή, την οποία σήμερα γνωρίζουμε, είναι εκείνη που γράφτηκε το 388 π.Χ., σηματοδοτώντας το πέρασμα από την αρχαία στη νεότερη αττική κωμωδία. Η ιδιοφυής και μοναδική σε σύλληψη ιδέα του Αριστοφάνη χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία και ευρηματικότητα στην πλοκή του έργου, ενώ οι καταστάσεις του τότε παραπέμπουν στο σήμερα.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπηρετούν και τονίζουν τη διαχρονικότητα και την επικαιρότητα που αναδύονται αβίαστα από το κείμενο. Κατά τη διαδικασία προετοιμασίας της παράστασης εφαρμόζονται δημιουργικές τεχνικές και μέθοδοι, με στόχο τη θεατροπαιδαγωγική προσέγγιση και την ευαισθητοποίηση του σύγχρονου θεατή.
Η παράσταση στοχεύει στο να παρασύρει μικρούς και μεγάλους στον κόσμο του αρχαιοελληνικού θεάτρου, προσφέροντας μια θεατρική και μουσική εμπειρία.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου
Στο έργο διακωμωδείται η άνιση κατανομή του πλούτου. Με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, κατά την εξέλιξη του έργου, αποτυπώνεται το μωσαϊκό της κοινωνίας στα χρόνια του Αριστοφάνη, που διψάει για πλούτο.Ένας πατέρας, ο Χρεμύλος, πηγαίνει στους Δελφούς να ρωτήσει τον θεό Απόλλωνα τι ακριβώς πρέπει να κάνει ώστε ο γιος του να έχει καλύτερη από αυτόν τύχη στη ζωή του.
Ο θεός του απαντάει πως πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει βγαίνοντας από το ναό. Αυτός που συναντά όμως, είναι ένας κουρελής και τυφλός, αλλά πρέπει να τον ακολουθήσει χωρίς να ξέρει ούτε ποιος είναι, ούτε ποιο είναι το όνομά του. Αργότερα θα μάθει πως είναι ο ίδιος ο θεός Πλούτος, δηλαδή αυτός που μοιράζει τα πλούτη, χωρίς να βλέπει πού και σε ποιον τα δίνει. Όσο είναι τυφλός όμως, μπορεί να γίνει άδικος, επομένως πρέπει να ξαναβρεί το φως του, ώστε να διακρίνει τον αποδέκτη του πλούτου.
Ο Χρεμύλος πάει τον Πλούτο στον Ασκληπιό, που τον γιατρεύει, και έτσι τώρα ο τυφλός θεός έχει αρχίσει να ξαναβλέπει και να ξέρει πού και πώς πρέπει να δίνει τα πλούτη. Όταν όμως γίνεται γνωστό ότι ο Χρεμύλος έχει στο σπίτι του τον θεό Πλούτο, αρχίζουν να προσέρχονται διάφοροι πονηροί και καιροσκόποι για να ζητήσουν από τον Πλούτο, που τώρα πλέον βλέπει, να τους κάνει πλούσιους.
Η μόνη που αντιστέκεται είναι, το μέγα εύρημα του Αριστοφάνη, η Πενία, η οποία λέει πως μόνο με αυτήν ο κόσμος προοδεύει, όσο την αισθάνεται κοντά του, γιατί αγωνίζεται να ξεφύγει από δίπλα της κι έτσι αναγκάζεται να δημιουργήσει. Με τον Πλούτο, λέει η Πενία, κανείς δεν θα δουλεύει, κανείς δεν θα προσπαθεί, κανείς δεν θα δημιουργεί. Όλοι και όλα θα πέσουν σε μια κατάσταση πλήρους αδιαφορίας, αφού θα έχουν έτσι κι αλλιώς τον Πλούτο δίπλα τους, για προστάτη τους.
Το έργο κυκλώνεται πανηγυρικά με τις πρωτότυπες μουσικές και τα τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
