Το ανατρεπτικό έργο «Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουελμπέκ ανεβάζουν σε ελεύθερη μεταφορά στο θέατρο, για πρώτη φορά παγκοσμίως, οι Elephas tiliensis από τις 3 Ιανουαρίου στην Κάμιρο.
Μια παράσταση πολλαπλών μέσων, σε συν-σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου, βαθιά υπαρξιακή, ανορθόδοξα ρομαντική, για τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού.
«Απόψε θα περάσουμε πολύ καλά! Απόψε κανείς δεν πεθαίνει από λύπη. Απόψε κανείς δεν θα πηδήξει απ’ το παράθυρο. Πετάξτε τα αντικαταθλιπτικά σας. Σας επιφυλάσσουμε εκπλήξεις. Μια γιορτή. Όχι γενεθλίων. Μια γιορτή επικείμενου θανάτου. Ένα τεράστιο σόου, όπου όλα βγαίνουν στη φόρα. Προσφέρουμε λεμόνια από την Κίνα, κρασιά από την Καλιφόρνια, κρέατα από την Αργεντινή και κίτρινα γιλέκα. Χαμένες αγάπες, λάθη, διαψευσμένες καλοσύνες, τσαλαπατημένα όνειρα, απελπισμένοι έρωτες, προδομένες φιλίες, ενοχές και μεταμέλειες. Όλα απόψε τα ξεχνάμε και αναζητάμε αγνή Σεροτονίνη.»
Ο ήρωας του έργου, ο Φλοράν, ανώτερο στέλεχος στο γαλλικό Υπουργείο Γεωργίας, εκπαιδευμένος να δομεί τεχνοκρατικά τη ζωή του και να κυριαρχεί στη φύση, στέκεται ηττημένος απέναντι στο μεγαλείο της οδηγούμενος στην κατάθλιψη και τη συναισθηματική στειρότητα. Στα 46 του μόλις χρόνια, μια σκέψη καρφώνεται στο μυαλό του: «Έτσι είναι πλασμένοι να ζουν οι άνθρωποι;». Η νιότη του τελειώνει με τον τρόπο που η παγκοσμιοποίηση αποτελειώνει τη γεωργία και την κτηνοτροφία της Ευρώπης.
Η« Σεροτονίνη» είναι ένα έργο άκρατου κυνισμού, ακραίου χιούμορ και σαρκασμού για την πολιτική παρακμή του σύγχρονου κόσμου, που εξασθενεί το σώμα και την ψυχή. Ματαιωμένοι άνθρωποι σε έναν ματαιωμένο κόσμο, σκληρό, ανελέητο για τους αδύναμους, που δεν τηρεί σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις του.
Πατριαρχία, ρατσισμός, ένοπλη βία, διακρίσεις, φυλετικά στερεότυπα, έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης, body shaming. Πυρκαγιές, καταστροφές, πανδημίες. Η φύση εκδικείται. Σε μια παρακμασμένη Ευρώπη καθένας είναι ερήμην δυστυχής. Η κατάθλιψη είναι μια εν δυνάμει συνθήκη, που επιβάλλεται από μια τοξική κοινωνία. Η αρρώστια γίνεται το παιδαγωγικό εργαλείο στον δρόμο για την ευτυχία.
Η «Σεροτονίνη» των Elephas tiliensis απομονώνει τη στιγμή που η ευτυχία διαφεύγει. Αντλώντας υλικά από το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και το stand up, ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου δημιουργούν την πιο βαθιά υπαρξιακή τους παράσταση, μια ανθρώπινη εγκατάσταση για έναν κόσμο εγκατάλειψης χωρίς αλληλεγγύη, με μεταλλαγμένα προϊόντα και μεταλλαγμένους ανθρώπους. Αρκεί άραγε να πιστεύει κανείς στην αγάπη, για να πάψει να καταστρέφει κάθε της μορφή;
«Ένα μικρό λευκό οβάλ δισκίο με μια τομή στη μέση. Δεν δημιουργεί, δεν μεταμορφώνει.[…] Δεν δίνει καμία μορφή ευτυχίας, ούτε πραγματική ανακούφιση, έχει μια άλλη λειτουργία. Μετατρέπει τη ζωή σε μια σειρά από τυπικότητες. Σε ξεγελάει. Και έτσι βοηθά τους ανθρώπους να ζουν ή τουλάχιστον να μην πεθάνουν για ένα διάστημα. Ο θάνατος όμως πάντα επιβάλλεται, τα μόρια αποσυντίθενται και συνεχίζουν την προδιαγεγραμμένη τους πορεία. Είναι αναμφίβολα πιο γρήγορη για εκείνους που ποτέ δεν αντιμετώπισαν κατάματα τον κόσμο, για εκείνους που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, για εκείνους που πάντα ήξεραν ότι δεν την παλεύουν τη ζωή. Εκείνοι και είναι πολλοί, δεν έχουν να μετανιώσουν για τίποτα. Εγώ δεν είμαι αυτή η περίπτωση.»
Ο Φλοράν παρατηρώντας ένα χάπι σεροτονίνης.
Το μυθιστόρημα «Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουελμπέκ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ.
