Δεν μου πάει η καρδιά να χαρακτηρίζω ή να αφορίζω συμπολίτες μου. Κανείς μας δεν επιλέγει που θα γεννηθεί μα φέρουμε μεγάλη ευθύνη όταν ως άτομα μεγαλώνοντας δεν εκπαιδευόμαστε κοινωνικά. Μιας και η κοινωνική εκπαίδευση που θα έπρεπε να παρείχε απλόχερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι μηδαμινή, αποφάσισα να στήσω σιγά σιγά μια εκπαιδευτική βιβλιοθήκη σπίτι μου. Να εκπαιδεύομαι και γω και να παραπέμπω σ’ αυτήν τους φίλους μου που δεν αποδέχονται ή φοβούνται τις αλλαγές που συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Ο απώτερος στόχος είναι κάποτε ν’ αποδεχτούμε όλοι μαζί το ότι κανείς δεν πρέπει να ζητά την άδεια από κανέναν για ν’ ανασαίνει.
Ο Ισπανός Rubén Serrano γεννημένος το 1992 αρθρογραφεί πάνω σε θέματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά της χώρας του κι έκανε κάτι πολύ έξυπνο. Συγκέντρωσε καταγγελίες βίας και μαρτυρίες συνανθρώπων μας που δεν ανήκουν σε αυτό που ορίζουν ορισμένοι ως «κανονικό». Μάλιστα τις χώρισε στις κατηγορίες Σπίτι, Σχολείο, Δρόμος, Δουλειά, Θεσμοί, Φυλακή, Γιατρός, Ντιβάνι κι άφησε τις 33 αυτές ιστορίες ζωής να μας αποδείξουν πως μένουν ακόμα πολλά δικαιώματα και ελευθερίες να κατακτηθούν ακόμη.
Ζωές πριν τη δικτατορία του Φράνκο, ζωές μεταναστών, ζωές σύγχρονων Ισπανών. Ζωές γκέι, μπάι, λεσβιών, τρανς, ίντερσεξ… Ζωές που ξεκινούσαν την αφήγησή τους με το «Δεν ξέρω αν η ιστορία μου είναι σημαντική» έχοντας λησμονήσει μέσα στα τόσα προσωπικά τους βάσανα πως η κάθε μαρτυρία είναι σημαντική, μιας και συνθέτει την κοινωνική ανθρωπομελέτη του σήμερα.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Rubén Serrano «Μπορούμε και καλύτερα» συνειδητοποίησα πως ακόμη και η Ισπανία δεν έχει κατορθώσει να εκπαιδεύσει τους πολίτες της και να δεχτούν την ποικιλότητα κι ας έκανε το πρώτο της Pride στη Βαρκελώνη το 1977. Kι εδώ σκέφτομαι ότι η Ελλάδα μόλις το 1982 έδωσε το δικαίωμα στη γυναίκα να χωρίζει τον άνδρα της. Όπως έχει δείξει η ιστορία τα δικαιώματα κατακτώνται με κόπο, το γνώριζα, μα διαβάζοντας τις αληθινές αυτές μαρτυρίες συνειδητοποίησα πόσο πάλεψαν αυτοί οι 33 συνάνθρωποί μας για τα δεδομένα. Δεν ζητούσαν να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα του πλανήτη, μήτε απαιτούσαν παγκόσμια ειρήνη, ούτε καν την κλιματική αλλαγή ήθελαν ν’ αλλάξουν. Να ζήσουν ήθελαν τις ζωές τους όπως εκείνοι τις ένιωθαν.
Μας πέφτει λόγος αν κάποιος συνάνθρωπός μας θέλει να ζήσει ως γυναίκα, ενώ γεννήθηκε άνδρας; Μας αφορά τι φοράει ο συνάθρωπός μας; Κανονικά δεν θα ‘πρεπε να μας πέφτει κανένας λόγος, γιατί μετά θα πρέπει να ζητήσουμε την άδεια για το αν πρέπει ν’ ανασαίνουμε. Κάποτε το να ήσουν ομοφυλόφιλος ήταν έγκλημα, κάποτε θεραπευόσουν με ηλεκτροσόκ, θα τα βρείτε κι αυτά μέσα στο «Μπορούμε και Καλύτερα».
Ο Rubén Serrano δεν επικεντρώνεται στη δραματική πλευρά των μαρτυριών που συγκέντρωσε, σε αυτό τον βοηθάνε και οι ίδιοι που καθώς αφηγούνται τις ζωές τους άλλοτε σε κάνουν να πονάς κι άλλοτε να γελάς. Παραθέτει μάλιστα ενδιάμεσα των αφηγήσεων εμβόλιμες πληροφορίες, όπως το ότι η ισπανική κυβέρνηση έδωσε την πρώτη της αποζημίωση (4.000ευρώ) σε ομοφυλόφιλο για την καταπίεση που υπέστη κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο το 2009. Για μένα αυτή η σύνθεση μαρτυρίας και πληροφορίας κάνει το βιβλίο αυτό άξιο να συγκαταλεγεί στην εκπαιδευτική βιβλιοθήκη που στήνω.
Ζούμε σε μια περίοδο κοινωνικών αλλαγών, οφείλουμε ο ένας να βοηθήσει τον άλλον, να κατανοήσει και να εξελιχθεί. Δεν μπορούμε πια να προσπερνάμε, όταν παιδιά τραμπουκίζονται μεταξύ τους, όταν γυναίκες κακοποιούνται ή δολοφονούνται, όταν παιδεραστές κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Οφείλουμε όλοι να εξηγήσουμε στους μεγαλύτερους πως αν οι ΛΟΑΤΚΙ+ κυκλοφορούν ανάμεσά τους δεν θα τους κολλήσουν ΛΟΑΤΚΙ+ισμό.
Οφείλουμε όλοι να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι μπρος στο ξεχωριστό, μπροστά στην ποικιλία, δεν στεκόμαστε με φόβο ή απέχθεια μα με κατανόηση και αγάπη. Ήρθε η ώρα νομίζω να επαναπροσδιορίσουμε κείνο το ρητό που έλεγαν στις γυναίκες κάποτε: «εσύ κοίταξε το νοικοκυριό σου». Να κοιτάξουμε όλοι τα νοικοκυριά μας, τις ζωές μας και να λειτουργούμε με την καρδιά μας κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε. Οι καλοί πολίτες προστατεύουν τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες της χώρας τους, είτε είναι πρόσφυγες, είτε είναι φτωχοί, είτε είναι πιο ξεχωριστοί, γιατί όλοι είναι άνθρωποι και συνάνθρωποί μας.
Μ’ έβαλε αυτό το βιβλίο σε πολλές σκέψεις ωφέλιμες, ελπίζω να συμβεί και σ’ εσάς.
