Λαχταράμε. Διεκδικούμε. Καρπωνόμαστε. Ο άλλος ως καρπός. Ο άλλος ως άνθος. Ο άλλος ως παραβολή. Ο άλλος ως σύμβολο. Ο άλλος ως πραγματικότητα. Κι η Τζέην ήρθε με μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου. Της τα έδωσες επειδή τα λαχταρούσε. Κι ας μην πρόλαβε να τα διεκδικήσει. Αδιεκδίκητα. Προτιμούσες πάντα εσύ να προλαβαίνεις. Προτιμούσες πάντα εσύ να εκτίθεσαι. Τώρα τα καρπούται. Τώρα τα επιδεικνύει. Χωρίς να είναι σίγουρη τι να τα κάνει από εδώ και μπρος. Να τα αποθηκεύσει; Να τα φυτέψει; Κι αν ναι, τι θα φυτρώσει στη συνέχεια; Τα υπόλοιπα μαλλιά σου; Το κεφάλι σου; Το πρόσωπό σου; Το σώμα σου; Η ολότητά του; Η παραβολή σου; Το σύμβολό σου; Ο πραγματικός εσύ;
Στην τελευταία περίπτωση θα αρχίσει να σε καλλιεργεί συστηματικά. Θα φτιάξει ένα μικρό μποστάνι. Θα σε παράγει, θα σε εμπορεύεται, θα σε πουλά, θα σε δίνει σε φυτώρια. Θα κάνεις τρελό σουξέ. Θα σε αγοράζουν τόσοι. Θα σε βάλουν σπίτι τους τόσοι. Θα ομορφαίνεις τον χώρο τους. Θα σε ποτίζουν κάθε δεύτερη μέρα. Θα σε κοιτάνε αχόρταγα. Θα βγαίνουν στο μπαλκόνι τους και το μόνο που θα κάνουν θα είναι να σε κοιτάνε. Και το μόνο που θα κάνεις θα είναι να τους κοιτάς. Το βράδυ δεν θα τους κάνει καρδιά να πάνε για ύπνο. Θα αρχίζουν τότε να σου μιλούν. Θα αρχίσεις τότε να τους απαντάς. Θα σας πιάνει το ξημέρωμα. Θα πρέπει να πάνε στις δουλειές τους. Θα πρέπει να μείνεις εκεί.
Καρφωμένος, φυτεμένος, έγκλειστος. Στη γλάστρα σου. Θα το σκας. Θα το σκάτε ταυτόχρονα. Εσύ κι όλοι οι υπόλοιποι εσύ. Θα πηδάτε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι σαν γατιά. Η παρομοίωση θα σας βοηθήσει να μη χτυπάτε. Θα καταλήξετε σε μια κοινή ταράτσα κάπου στην κορυφή της πόλης. Θα την κοιτάτε όλοι μαζί αφ’ υψηλού. Αυτή η πόλη σας ανήκει. Aυτή είναι τουλάχιστον η εντύπωσή σας.
Όντως στο μεταξύ οι ιδιοκτήτες και οι ιδιοκτήτριές σας γυρνώντας σπίτι και μη βρίσκοντας σας εκεί ξεχύνονται στους δρόμους ψάχνοντάς σας σαν τρελοί. Εκεί, στην αναζήτηση, εκεί, στον δρόμο, αρχίζουν να βρίσκουν ο ένας τρελός τον άλλο και την άλλη. Παθαίνουν κάτι που δυσκολεύονται να εξηγήσουν. Βασικά που θα δυσκολεύονταν να εξηγήσουν αν τους ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Μια επιδημία κεραυνοβόλων ερώτων διασπείρεται ανάμεσά τους. Η ομορφιά των άλλων τους λυγίζει τα γόνατα. Τους κοιτάτε απ’ την ταράτσα σαστισμένοι. Αρχίζετε να κόβετε τα μαλλιά σας και να τα πετάτε στον αέρα. Ο ουρανός παίρνει χρώμα αφρικάνικης σκόνης. Τώρα είστε σαν ζεν μοναχοί. Μετατρέπετε την ταράτσα σε μοναστήρι. Διαλογίζεστε. Ομαδικά αλλά και με πνεύμα κοινό.
Περνούν μέρες. Ο ουρανός έχει καθαρίσει. Το ίδιο και το μυαλό σας. Κοιτάτε πάλι προς τα κάτω. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Το ίδιο και τα μισά σπίτια. Οι τρελοί που σας έψαχναν έχουν φτιάξει μεταξύ τους ζευγάρια. Μετακομίζουν. Οι τιμές των ενοικίων αρχίζουν επιτέλους να πέφτουν. Ο έρωτας νικά την αγορά.
