Η Ελίνα Ψύκου μιλάει στο ελc για τα «Αδέσποτα Κορμιά»: «Δεν πρέπει να υποχωρούμε και να αφήνουμε χώρο στον εκφοβισμό»

Η Ελίνα Ψύκου με τα Αδέσποτα Κορμιά της κατάφερε να με κάνει λίγο πιο ανοιχτόμυαλο και γω έκανα μια συζήτηση μαζί της για να γνωρίσετε λίγο τη γυναίκα πίσω απ' την «αμφίσα» που προκάλεσε πολεμικό κλίμα στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Είναι μερικές ταινίες που τις παρακολουθείς και νιώθεις άβολα και συνειδητοποιείς ότι νιώθεις άβολα, επειδή η ταινία αυτή κάτι πάει να γκρεμίσει μέσα σου, κάτι που σε πάει πίσω, κάτι που δεν σε αφήνει να εξελιχθείς. Η Ελίνα Ψύκου με τα Αδέσποτα Κορμιά της κατάφερε να με κάνει λίγο πιο ανοιχτόμυαλο και γω έκανα μια συζήτηση μαζί της για να γνωρίσετε λίγο τη γυναίκα πίσω απ’ την «αμφίσα» που προκάλεσε πολεμικό κλίμα στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Είσαι η γυναίκα που στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με κέρασες τις πιο μεγάλες συγκινήσεις. Κι απο μένα τουλάχιστον έχεις πάρει το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ διότι το ντοκιμαντέρ σου μου άλλαξε τη ζωή. Νιώθεις περήφανη για όσα κατάφερες;

Νιώθω τρομερά περήφανη, φοβερά πράγματα ακούω. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Μα και γω φοβερά πράγματα είδα στο ντοκιμαντέρ σου, που δεν μπορώ να το πω και ντοκιμαντέρ Ελίνα, ταινία μπορώ να το πω.

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι και μένα δεν μ’ αρέσουνε κάπως όλες αυτές οι κατηγοριοποιήσεις, για μένα είναι όλα ταινίες και κάπως αισθάνομαι ότι δεν θέλω να μπαίνουν όλα σε κουτάκια αλλά εντάξει τι να κάνουμε. Δυστυχώς τα κουτάκια υπάρχουνε, οι κατηγοριοποιήσεις επίσης υπάρχουν για να κάνουνε και τη ζωή των ανθρώπων λίγο πιο εύκολη μερικές φορές αλλά ναι για μένα είναι προφανώς μια ταινία.

Για μένα είναι και μιούζικαλ.

Εννοείται και μιούζικαλ και κωμωδία και δράμα όλα, τα πάντα.

 

 

Αυτό που μου προκαλούσαν τα Αδέσποτα Κορμιά σου αρχικά ήτανε να νιώθω αυτό το άβολο συναίσθημα που στη μια σκηνή γέλαγα και στην επόμενη σκηνή ένιωθα πολύ άσχημα που γέλαγα πιο πριν. Το έκανες συνειδητά;

Κοίταξε εγώ πολύ συνειδητα ήθελα να υπάρχει χιούμορ στην ταινία, γενικώς μου αρέσει να υπάρχει χιούμορ στις ταινίες όλες. Το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό, είναι κομμάτι της ζωής μας το χιούμορ και μ’ αρέσει γενικώς και να «τρολάρω», για να χρησιμοποιήσω έτσι μια τρέχουσα ορολογία. Μ’ αρέσει αυτό που λέμε να υποσκάπτει το χιούμορ. Ήξερα εξαρχής φυσικά ότι η ταινία αυτή θα έχει πολύ βαριά θέματα και κάποιες σκηνές, οι οποίες θα είναι πολύ βαριές αλλά ήθελα κάπως να υπάρχει μια ισορροπία σε όλο αυτό όπως υπάρχει και στις ζωές μας, δεν είναι όλα μαύρα και δεν είναι όλα άσπρα. Επομένως ήταν εξαρχής πάρα πολύ για μένα σημαντικό να υπάρχει αυτό το υποσκαπτικό χιούμορ.

Αυτό όλο το κέντησες σιγά σιγά; Τα γυρίσματα των Αδέσποτων Κορμιών αλήθεια πόσο χρόνο σου πήραν;

Πήρε πολύ χρόνο, εντάξει τα γυρίσματα κρατήσανε ενάμιση χρόνο, αλλά υπήρχε πάρα πολλή δουλειά πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα. Είχα φτιάξει ένα σενάριο, αλλά δεν σημαίνει ότι τηρήθηκε κατά γράμμα, γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους κι όχι με ηθοποιούς.

Αυτό το σενάριο είχε υποθέτω πολλή έρευνα από πίσω.

Είχα φτιάξει ένα σενάριο, το οποίο είχε προκύψει μέσα από σκέψη, από έρευνα, από συζήτηση, από συνδιαλλαγή και αυτή η συζήτηση κι ο διάλογος συνεχίστηκε και με τους χαρακτήρες. Δεν έμεινε μόνο στο χαρτί συνεχίστηκε μετά με τους χαρακτήρες και προέκυψαν πράγματα μέσα, δηλαδή πρότεινα εγώ στους χαρακτήρες πράγματα, τα οποία τα πήρανε και τα κάνανε δικά τους. Και σε σχέση με το χιούμορ να συμπληρώσω γενικώς εμένα δεν μ’ αρέσει η σοβαροφάνεια. Μ’ αρέσει η σοβαρότητα, αλλά δεν μ’ αρέσει η σοβαροφάνεια και το χιούμορ είναι σημαντικό να υπάρχει για να σπάει τη σοβαροφάνεια.

Κι έχουμε πήξει στη σοβαροφάνεια.

Θέλω να παίρνω τη δουλειά μου πολύ στα σοβαρά αλλά όχι τον εαυτό μου στα σοβαρά. Όλα αυτά αν τα βάλεις μαζί που σου λεω τώρα ας πούμε, νομίζω δίνουν την απάντηση γιατί η ταινία έχει και αυτό το πράγμα που περιγράφεις. Δεν θέλω να νιώσει άσχημα ο θεατής όταν γελάει, είναι πρόθεσή μου να γελάει.

Τώρα μόλις με απενοχοποίησες ομολογώ.

Ε, ναι πραγματικά είναι η πρόθεσή μου, γιατί όπως ξέρεις κλαίμε… γελάμε. Δεν πάμε στις κηδείες και γελάμε ας πούμε; Πρέπει να νιώθουμε ενοχές γι’ αυτό;

 

 

Ξεκίνησα να βλέπω τ’ Αδέσποτα Κορμιά, τα κορμιά αυτά που δεν θέλουν δεσπότη και ξεκίνησα με το να γελάω πολύ μέχρι που στο τέλος έκλαιγα και φεύγοντας από την προβολή ένιωσα ότι άλλαξα και ως άνθρωπος. Ήτανε μέσα στις προθέσεις σου να μας ταράξεις τόσο;

Ήθελα πραγματικά και αν το έχω πετύχει σε κάποιους ανθρώπους είναι για μένα αυτό τρομερή χαρά και μένα με άλλαξε η ταινία. Ήτανε μια διαδικασία απ’ την οποία βγήκα διαφορετική. Βγήκα αλλαγμένη, βλέπω λίγο με άλλη προοπτική κάποια πράγματα με μια μεγαλύτερη ας το πούμε έτσι εικόνα, σαν να κάνω ένα ζουμ αουτ και να βλέπω την πιο γενική εικόνα των πραγμάτων και να μην εστιάζω σώνει και καλά στις λεπτομέρειες που μπορεί να μας εκνευρίζουν. Όταν βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα τοποθετούμε τα πράγματα πιο καλά μέσα στο πλαίσιο, μέσα στο κάδρο. Όταν εστιάζουμε σε κάτι πολύ μικρό χωρίς να το τοποθετούμε στο σύνολο, ίσως χάνουμε πραγματικά την ισορροπία των πραγμάτων. Ήθελα και γω πραγματικά να βάλω το λιθαράκι μου σε όλη αυτή τη συζήτηση και ναι ήθελα πάρα πολύ να ταράξω τα νερά με την καλή έννοια όμως.

Ε, θα γινω και γω τώρα συνήγορος του διαβόλου και θα σου πω ότι με την καλή έννοια αν ήθελες να ταράξεις τα νερά δεν θα διάλεγες αυτή την αφίσα.

Ε μιας και πας τη συζήτηση στην αφίσα προφανώς όταν αποφασίσαμε να έχουμε αυτή την αφίσα ξέραμε ότι θ’ ανοίξει κάποια συζήτηση. Όπως ήξερα ότι θ’ ανοίξει συζήτηση και η ταινία, απλά άλλο το ανοίγω συζήτηση και άλλο αυτό το οποίο έγινε. Δεν υπήρχε στο μυαλό μου αυτό το οποίο έγινε.

Δεν θέλω να επικεντρωθώ στην «αμφίσα», όπως άκουσα κάποιους να λένε…

Το άκουσα και γω αυτό.

Κατάλαβα ότι το πρόβλημά μας δεν είναι μια «αμφίσα» είναι το ότι δεν έχουμε εκπαιδευτεί.

Ναι, φυσικά.

Δεν πρέπει ο κόσμος που τον θυμώνει αυτή η «αμφίσα» να επιτρέψει στον θυμό να του στερήσει την εμπειρία τού να παρακολουθήσει τα Αδέσποτα Κορμιά. Μέσα στην ταινία υπάρχει και μια σκηνή με τον ιερέα που είναι καθηλωμένος κι αυτός μέσα στη δικιά του «δοκιμασία» που το βρήκα πολύ οξύμωρο για μένα ως θεατή που ζούσα παράλληλα και τον χαμό που προκάλεσε η ταινία σου στη Θεσσαλονίκη.

Μα όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι διαμαρτύρονται έχουν θέση στην ταινία και έχουν χώρο στην ταινία και χρόνο στην ταινία και νομίζω ότι το κάνω με έναν τρόπο πάρα πολύ σεβαστικό απέναντί τους. Ήτανε μια πολύ συνειδητή επιλογή να υπάρχει και αυτή η θέση στην ταινία, αλλά δυστυχώς αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι νομίζω ότι ο κόσμος χειραγωγείται πάρα πολύ εύκολα και δεν το καταλαβαίνει κιόλας. Θεωρώ ότι όλο αυτό το οποίο έγινε, συνέβη γιατί κάποιοι χρησιμοποίησαν τον κόσμο για να προβληθούν οι ίδιοι.

 

 

Σ’ αυτή την ταινία εσύ κατάφερες να προβάλλεις και μια πλευρά που δεν την πολυσυζητάμε. Δεν έχει ανοίξει ακόμα ο διάλογος στην Ελλάδα για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία κι αν ήτανε τζιζ ο νόμος για την ισότητα στον γάμο θεωρώ ότι όταν λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγκαστούμε να νομοθετήσουμε κι αυτό, θα γίνει μακελειό.

Φυσικά, γιατί στην Ελλάδα ο θάνατος, γενικά καταλαβαίνω στις ορθόδοξες χώρες, είναι ταμπού. Αυτό ας πούμε που ένιωσα είναι ότι στην Ιταλία που είναι καθολική χώρα είναι πιο ταμπού η γέννηση παρά ο θάνατος. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ανάποδα ο θάνατος είναι το μεγάλο ταμπού, κανένας δεν συζητάει για τον θάνατο.

Πριν δω την ταινία σου ήμουν κατά της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας μα βλέποντας τ’ Αδέσποτα Κορμιά είπα δεν αφορά κανέναν η θέση σου ειδικά πάνω σε κάτι που δεν βιώνεις. Ήταν εξίσου σοκαριστικό για σένα που ήσουν πίσω απ’ την κάμερα αυτή η σκηνή με τον βρόγχο που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου;

Ναι, θέλω να σου πω ότι ήτανε πιο συγκλονιστικό όταν το είδα μετά στο μοντάζ, γιατί εκείνη την στιγμή όταν ήμουνα παρούσα ήτανε τόσο έντονο αυτό το οποίο συνέβαινε και δεν προλάβαινα καν να αντιληφθώ τι συμβαίνει. Αλλά όταν μετά το είδα στο μοντάζ έχοντάς το ζήσει στην πραγματικότητα, εκεί έπαθα κλακάζ.

Ήσουν μπροστά σε μια γυναίκα που ήθελε πολύ να κάνει παιδί, σε μια άλλη που δεν το ήθελε το παιδί, σε μια που ήθελε να ζήσει, σε μια που ήθελε να φύγει από τη ζωή, σε έναν άντρα που ήθελε να ζήσει και πίστευε στον Θεό: Πώς τα διαχειρίστηκες όλα αυτά;

Αυτό ήταν τρομερά δύσκολο όχι μόνο για μένα αλλά και για όλους τους συνεργάτες της ταινίας που ήμασταν στα γυρίσματα τύπου 4-5 άτομα. Φαντάσου ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε όλες αυτές τις καταστάσεις, όπως τις περιέγραψες, ήτανε σε μια τρομερά ευαίσθητη φάση της ζωής τους και σε μια «κυκλοθυμία» επίσης, το οποίο είναι και απόλυτα λογικό. Φαντάσου την υπερέντασή τους, φαντάσου ότι οι γυναίκες οι οποίες ήθελαν να κάνουν παιδιά ήτανε σε ορμονοθεραπεία, που η ορμονοθεραπεία ξέρεις ταράζει όλο το σύστημα και δημιουργεί διάφορες ψυχολογικές μεταπτώσεις ή φαντάσου οι άνθρωποι αυτοί που έχουν αποφασίσει να πεθάνουν. Επομένως ήταν τρομερά λεπτές οι ισορροπίες, έπρεπε να δείχνουμε τρομερή ψυχραιμία, υπομονή, ενσυναίσθηση, γιατί από τη μια είχαμε να κάνουμε με τα αληθινά τους προβλήματα και απ’ την άλλη είχαμε και μεις να διαχειριστούμε τα δικά μας τα πιο πρακτικά προφανώς προβλήματα, τα οποία είναι ότι είσαι εκεί για να φέρεις εις πέρας μια ταινία. Καταλαβαίνεις ότι αυτό το πράγμα δεν ματσάρει εύκολα, επομένως ήταν τρομερό «μπαλέτο» να το πω έτσι, αυτό το οποίο κάναμε.

 

 

Είμαι βέβαιος ότι υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκες κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ με τις κατάρες που έφαγες με τις απειλές κι επειδή το βίωσες δεν θέλω να μου πεις γι’ αυτό μα θα ‘θελα να μου πεις τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άλλον καλλιτέχνη που έχει σκοπό να καταπιαστεί με ένα σημαντικό θέμα, να ρισκάρει ακόμα και με μια αφίσα που μπορεί να προκαλέσει, τι θα του έλεγες έχοντας περάσει αυτά που πέρασες.

Θα του έδινα τη συμβουλή να μείνει στο πλάνο του, να μην αλλάξει τίποτα κι εγώ πραγματικά δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα να υποχωρούμε σε αυτά τα πράγματα, φυσικά και φοβήθηκα, υπήρχαν κάποιες στιγμές τις οποίες όντως ένιωσα φόβο. Προσπάθησα να το επεξεργαστώ, να το συζητήσω με τους δικούς μου και να επανέλθω μετά απ’ αυτές τις στιγμές πιο δυνατή. Η συμβουλή μου είναι αυτή ότι δεν πρέπει να υποχωρούμε και να αφήνουμε χώρο στον εκφοβισμό. Θέλω να σου πω κάτι που το λέω με κάθε ευκαιρία ότι θεωρώ ότι έγινε κάτι τρομερά κακό με τον Υπουργό Εξωτερικών, τον Γεραπετρίτη που αποφάσισε να δώσει την εντολή να κατέβει η ροζ σημαία από το προξενείο της Νέας Υόρκης, αυτό θεωρώ ότι έδωσε πολύ χώρο και πολύ θάρρος.

Σαν να δημιουργησε ένα κακό προηγούμενο.

Ακριβώς, ότι αν επιμένουμε μπορεί να συμβεί, άνοιξε μια κερκόπορτα εκεί πέρα και πρέπει ν’ αντισταθούμε σε όλο αυτό το πράγμα και πρέπει να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι σωστό για το έργο μας. Που μπορεί να μην είναι τελικά σωστό, αλλά αν εμείς πιστεύουμε ότι είναι αυτό σωστό δεν θα το κρίνει κάποιος άλλος, συγγνώμη.

Πρέπει ο καθένας μας πια να έχει άποψη και θέση πολιτική που να μην την επιβάλλει αλλά να την επικοινωνεί για να μην έχουμε να φυλάμε κερκόπορτες που οδηγούν σε παρελθοντικές κακές εποχές για την ελευθερία της έκφρασης.

Όπως το λες, αλλά θέλει πολύ γερό στομάχι και θέλει και πολύ ξέρεις στήριξη. Ήτανε πολύ σημαντικό για μένα ότι δεν ήμουνα μόνη μου σε όλο αυτό, είχα όλους εσάς εκεί πέρα από τους απλούς θεατές μέχρι τους δημοσιογράφους, το φεστιβάλ επίσης ήτανε μια τρομερή στήριξη. Δεν ξέρω μόνη μου πώς θα μπορούσα να το βγάλω πέρα, αλλά αυτό και μόνο ότι υπήρξε όλη αυτή η στήριξη και όλη αυτή η αγάπη είναι δείγμα ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

 

 

Επειδή σε πέτυχα σε διάφορες στιγμές πριν και μετά την προβολή, δεν είδα μια μαζεμένη φοβισμένη γυναίκα. Πιο πολύ δηλαδή είδα μια γυναίκα που έχει μια διακριτική παρουσία, πρέπει να ‘σαι πολύ διακριτικός άνθρωπος εσύ γενικά ε;

Είναι λίγο αυτό το στυλ μου. Φοβισμένη δεν ήμουν σε καμία περίπτωση.

Θυμάμαι που σε καλεί ο Ορέστης Ανδρεαδάκης να πεις κάτι πριν την προβολή και να παίρνεις το μικρόφωνο να σου ρίχνουμε χειροκρότημα δυνατό να συγκινείσαι και να του το δίνεις πίσω και να φεύγεις.

Και μετά ξαναγύρισα

Για να πεις ένα ευχαριστώ, όχι για να πεις κάτι για σένα.

Ναι ήτανε μια τρομερά συγκινητική στιγμή αυτή για μένα, όπως καταλαβαίνεις, γιατί μέχρι τελευταία στιγμή παιζότανε για το αν θα με φωνάξει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης ή οχι. Το είχαμε συζητήσει, υπήρχε μια ανησυχία για το αν υπήρχε μέσα στην αίθουσα κόσμος που θα ήθελε να διακόψει την προβολή και μήπως η παρουσία μου δημιουργούσε επιθετικές επιθυμίες και όταν τελικά πέντε λεπτά πριν πάρθηκε η απόφαση ότι θα με φωνάξει ήτανε για μένα τρομερά σημαντικό. Δεν ήθελα να κρυφτώ, ήθελα να ‘μαι εκεί, κατάλαβες;

Κατάλαβα πολύ καλά γιατί ενώ είχα σκοπό να δω τα Αδέσποτα Κορμιά την επόμενη μέρα ζήτησα εισιτήριο για την «επικίνδυνη» μέρα, όταν έμαθα ότι γίνεται αυτός ο χαμός για να είμαι και γω ένα τείχος προστασίας, αν συνέβαινε κάτι κακό.

Και ήτανε όλο αυτό τρομερά συγκινητικό. Δεν ήμουν πραγματικά καθόλου φοβισμένη, μπορεί να έδινα την εντύπωση ενός ανθρώπου που είναι – δεν είναι εκεί,  αλλά φοβισμένη δεν ήμουν σε καμία περίπτωση.

Και πάμε τώρα από τον φόβο, που ευτυχώς δεν είχες, στην ευτυχία του να προβληθεί η ταινία σου και στο εξωτερικό;

Έκανε την πρεμιέρα της στην Κοπεγχάγη στο CBH Docs επίσης τέλη Απριλίου θα προβληθεί στο Τορόντο στο HotDocs, είναι και τα δύο πολύ έτσι σημαντικά και μεγάλα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί είναι κόπος πολλών ετών όχι μόνο δικός μου, όλων των συνεργατών επομένως, ξέρεις η στιγμή που μοιράζεσαι μια ταινία είναι αυτό που περιμένεις χρόνια.

Ποια οδηγία χρήσης θα έδινες στον θεατή που θα παρακολουθήσει τα Αδέσποτα Κορμιά;

Να την δει όσο πιο ανοιχτός μπορεί χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς βεβαιότητες.

 

 

Τα Αδέσποτα Κορμιά θα μπορούσαν να τα δουν και έφηβοι ή πιστεύεις είναι πολύ άγρια;

Δεν την θεωρώ καθολου άγρια, οι έφηβοι πρέπει να έρχονται σε επαφή με όλα αυτά τα θέματα, είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά τα οποία θέτει η ταινία για ένα παιδί που μεγαλώνει. Εμένα ο γιος μου πάντως την είδε την ταινία, είναι 14 μισό, πάει τρίτη γυμνασίου και την κατάλαβε. Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει ένας έφηβος σε αυτή την ταινία.

Είναι μια ταινία που πάνω απ’ όλα είναι πολύ ωραία κεντημένη, τόσο καλά που σε κάνει να νιώθεις άβολα κι όταν κάτι σε κάνει να νιώθεις άβολα σημαίνει ότι κάτι σωστό έχει γίνει και μπράβο σου. Οπότε τώρα θα τρέχεις για προώθηση της ταινίας.

Ναι από σήμερα ξεκινάνε οι προβολές, έρχεται μια βδομάδα γεμάτη και μετά θα δούμε. Αν πάει καλά θα συνεχίσει και την επόμενη εβδομάδα.

Όλα καλά θα πάνε για να μπορείς να κάνεις και τα επόμενά σου τα πλάνα

Άντε να δούμε.

Εχεις κάτι στα σκαριά ή στις ιδέες.

Έχω γραμμένα κάποια πράγματα και είμαστε τώρα στην αναζήτηση χρηματοδότησης.

 

 

Τα Αδέσποτα Κορμιά είναι κάτι ιδιαίτερο και ελπίζω να το δει πολύς κόσμος και ελπίζω εσύ να κάνεις κι άλλες ταινίες έτσι που να μας διδάσκουν να μας εκπαιδεύουν.

Άντε βρε.

Τι άντε; Ελίνα εσένα θα σε θυμάμαι για πάντα, γιατί έσβησες από μέσα μου την ανάγκη να έχω άποψη και θέση για πολλά πράγματα τα οποία δεν τα ζω. Άσε που μου θύμησες ένα μαύρο χαρτόνι που είχε βάλει στην Β’ Λυκείου μια συμμαθήτρια μου στην τάξη που ‘χε γραμμένο με χρυσά καλλιγραφικά γράμματα «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες. Βολταίρος». Θυμάμαι της είχα ρίξει τέτοιο δούλεμα, αλλά κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή…

Να την πάρεις τηλέφωνο τη συμμαθήτριά σου να της το πεις.

Θα τα διαβάσει ελπίζω. Και απέναντι απ’ αυτό χαρτόνι υπήρχε ο πίνακας που πάνω του ήτανε η εικόνα του εσταυρωμένου χριστού κι έτσι κάπως δένουν τα Αδέσποτα Κορμιά σου με τα αδέσποτα λυκειακά μυαλά μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και για την ταινία και για τη συζήτησή μας και πάντα δημιουργική να ‘σαι.

Σ’ ευχαριστώ Στέλιο μου, να ‘σαι καλά, ευχαριστώ για όλα.

Δείτε τα «Αδέσποτα Κορμιά», ακριβώς όπως το είπε η Ελίνα Ψύκου χωρίς προκαταλήψεις και τότε θα βιώσετε συναισθήματα πρωτόγνωρα…

 

 

Info:

Η νέα ταινία της Ελίνας Ψύκου έρχεται από 28 Μαρτίου στο CineDoc και τον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟ, μετά την επίσημη πρεμιέρα της στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τη βράβευσή της με δύο Ειδικές Μνείες


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
ΑΘΗΝΑ – Κινηματογράφος Δαναός
Πέμπτη 28/3 – 20.00 
Μετά την προβολή, θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Ελίνα Ψύκου και κέρασμα από το δίκτυο παραγωγών Open Farm.

Παρασκευή 29/3, Δευτέρα 1/4, Τρίτη 2/4 και Τετάρτη 3/4 – 17.50 
Την Τρίτη 2/4 θα ακολουθήσει Q&A με την Ελίνα Ψύκου και την Κλειώ Παπαπαντολέων, δικηγόρο με ειδίκευση στο ποινικό δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Την Τετάρτη 3/4 θα ακολουθήσει Q&A με την Ελίνα Ψύκου και τον Αλέξανδρο Παπαγεωργίου, κριτικό κινηματογράφου (LUBEN).

Σάββατο 30/3 και Κυριακή 31/3 – 20.00


ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΣ

ΡΕΘΥΜΝΟ – Χώρος Πολιτισμού “Σημείο”
Σάββατο 6 Απριλίου, 20.00 Προπώληση στο ταμείο του χώρου (Πατριάρχου Αθηναγόρα 17, Ρέθυμνο)

ΠΑΤΡΑ – Θέατρο Λιθογραφείον
Τρίτη 9 Απριλίου, 21.30
Τετάρτη 10 Απριλίου, 21.30 Προπώληση στο ταμείο του θεάτρου (Μαίζωνος 172Β, Πάτρα)

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.