Η έκθεση “The Misfits” παρουσιάζει πέντε καλλιτέχνες, οι οποίοι ασχολούνται με τη ζωγραφική με πολύ διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Σαν έκθεση έχει στόχο της πρωτίστως να φανερώσει τον πλούτο και την ποικιλομορφία της ζωγραφικής και στη συνέχεια τη σχέση που έχει με διαφορετικές τεχνικές και υλικά. Παράλληλα στοχεύει να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες και το κοινό, αλλά και να αναδείξει το γεγονός ότι η ζωγραφική παραμένει μέχρι σήμερα το κυρίαρχο μέσο στις εικαστικές τέχνες. Ένα μείγμα από διαφορετικά στυλ και τεχνοτροπίες, η έκθεση καταδεικνύει την ομορφιά και την πολυμορφία της ζωγραφικής πρακτικής παράλληλα με τον αγώνα των καλλιτεχνών συνεχώς να υπερβούν τα όριά της. Με έργα που μας πάνε από το Μαγικό Ρεαλισμό ως την Aφαίρεση και χρησιμοποιούν υλικά όπως ακρυλικά και σπρέι σε μουσαμά, αυγοτέμπερες σε ξύλο, υφάσματα και κεραμικά, η έκθεση διερευνά τη δυναμική, τις εκφραστικές δυνατότητες και τη μοναδική ικανότητά της ζωγραφικής τόσο να αναπαραστήσει όσο και να αποκαλύψει τον κόσμο.
—
Η Augusta Atla (γ.1979) είναι μία Δανή καλλιτέχνιδα που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, το Παρίσι και την Κοπεγχάγη. Σπούδασε στο Goldsmiths College και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην Ιστορία και τη Θεωρία της Τέχνης από το Architectural Association του Λονδίνου. Ασχολείται με την ζωγραφική, τη μεταξοτυπία, το βίντεο, τη φωτογραφία και την περφόρμανς. Το έργο της πραγματεύεται το χρώμα ως σύμβολο εξέλιξης, ζωτικότητας, γονιμότητας και υπέρβασης. Η δουλειά της αποτελεί συχνά ένα πνευματικό μονοπάτι που παρέχει πρόσβαση στις ζωτικές πηγές που κατοικούν σε όλα τα έμψυχα ή άψυχα αντικείμενα. Τα έργα I AM LIFE και I AM COLOR που παρουσιάζονται εδώ έχουν τις ρίζες τους στον Andy Warhol και την ιδέα του καλλιτέχνη – ερευνητή του σύγχρονου πολιτισμού, στην μέθοδο του Robert Rauschenberg γύρω από το κολάζ και την ανακατασκευή αντικειμένων, όσο και στην έντονα πνευματική αντίληψη του Mark Rothko γύρω από το χρώμα. Αντικαθιστώντας τον καμβά με μεταξωτά υφάσματα, η Atla επιχειρεί να εμφυσήσει ζωή στα έργα της μετατρέποντας τα σε κειμήλια, κάτι σαν ιερά αντικείμενα, ένα είδος αέρινης γλυπτικής που έχει τη δύναμη να ενσωματώσει, να αναδιαμορφώσει και να μετατρέψει την εικόνα σε ύλη και το αντίστροφο. Τα έργα της χρησιμοποιούν στοιχεία από λαϊκά Κρητικά κεντήματα, εικόνες αρχαιοελληνικών αγγείων, μια Σλοβένα ντυμένη με παραδοσιακή φορεσιά, αυτοπορτρέτα και μια γυναικεία μορφή από το Μαρόκο. Η φιγούρα αυτή που μοιάζει στη στάση με τη Μόνα Λίζα, αποτελεί αναφορά στον τρόπο που οι γυναίκες αναπαριστώνται στην ιστορία της δυτικής τέχνης. Τα αρχαία αγγεία αποτελούν μια αναφορά στο “αέναον ύδωρ”της ψυχής. Το κέντημα από την Κρήτη είναι μια μελέτη γύρω από μια τέχνη που ασκείται ως επί τον πλείστων από γυναίκες. Τέλος τα αυτοπορτρέτα εκφράζουν την ελευθερία του σώματος, τη συγγένεια του με την περφόρμανς, την παγανιστική του σχέση με τη φύση και την ομοιότητα του με τις “νεκρές φύσεις”.
Η Γεωργία Καρύδη (γ.1982) έχει ως έδρα της την Αθήνα, εργάζεται ως εικαστικός, ως performer και παράλληλα διδάσκει τέχνη σε παιδιά και ενήλικες. Πέρα από την αφοσίωσή της στη ζωγραφική, ασχολείται επίσης με τη χρήση ψηφιακών και άλλων πολυμέσων. Μέσω της ζωγραφικής και της κεραμικής επιδιώκει να αναπαραστήσει φευγαλέες εικόνες με χαρακτήρες που περπατούν σε δρόμους και αλληλεπιδρούν ψάχνοντας κάποια συγκίνηση, μια χορευτική μελωδία, κάποιον να φλερτάρουν ή έναν λόγο να ξεκινήσουν έναν καβγά. Στις live εμφανίσεις της, έχει πάνω κάτω ως στόχο τα ίδια πράγματα. Ορισμένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι τα φωνητικά, ο λόγος, η απαγγελία, τα beats και η μουσική. Η μουσική είναι ιδιαίτερα σημαντική στο έργο της καθώς προσφέρει τη ζωτικότητα που χρειάζεται για να αναπαρασταθούν κάποιες συγκεκριμένες πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης. Εκτός από τη σόλο καριέρα της, έχει πάρει μέρος σε μία σειρά από σύνολα αυτοσχεδιασμο,ύ όπως το “La situation conga“, “Beat Remvie“, “Ούτε ίσια γραμμή“, τα συγκροτήματα MrCantfind, Coqueirais και άλλα. Σπούδασε Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών, θέατρο και κινηματογράφο στο Freie Universität του Βερολίνου και ολοκλήρωσε τις σπουδές της με το μεταπτυχιακό στις “Ψηφιακές Μορφές Τέχνης” στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Ο Κωνσταντίνος Λαδιανός (γ.1967) ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας. Ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική και το κέντημα ενώ η ανθρώπινη φιγούρα βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντός του μέσα από την οποία βρίσκει έκφραση η οντολογική ανησυχία του πάνω σε θεωρίες πίστης, πολιτισμού και αισθητικής. Σε αυτή την έκθεση ο Λαδιανός παρουσιάζει δύο γυναικείες φιγούρες, μια που μοιάζει με μεγεθυμένη λεπτομέρεια από μεσαιωνικό πίνακα και μια δεύτερη που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποιο αλλόκοτο παραμύθι. Μοναχικές και παράξενες εκπνέουν έναν αέρα μαγείας που ξετυλίγει μια συναρπαστική αφήγηση, ικανή να επαναπροσδιορίσει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Η δουλειά του Λαδιανού χαρακτηρίζεται συχνά από μια ισάξια αποδοχή του καθημερινού και του θαυμάσιου, του απίθανου και του συνηθισμένου. Οι πίνακές του αναμιγνύουν το προσωπικό, το θρησκευτικό, το μυθολογικό και το λυρικό με μια εκτενή διερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και του κόσμου που μας περιβάλει. Βασισμένος στην ίδια την αντίφαση που διαφαίνεται στον όρο Μαγικός Ρεαλισμός, ανάμεσα στο μαγικό και το πραγματικό που μοιάζουν φαινομενικά ασύμβατα μεταξύ τους, ο καλλιτέχνης δημιουργεί τη δική του προσωπική μυθολογία γεμάτη απίθανες ιστορίες. Τα πορτρέτα “απλών” ανθρώπων που μας παρουσιάζει αποτελούν παράλληλα κι έναν καθρέφτη της ψυχής. Κι ενώ η ιστορία έχει καθήκον να μεταφέρει όλες τις πληροφορίες για το κοινωνικό στάτους ή για τη θέση ή το ρόλο των προσώπων, ο ζωγράφος δεν έχει καμία τέτοια υποχρέωση. Ο Λαδιανός μας παραδίδει μέσα από τα πορτρέτα του μια χαρτογράφηση της ανθρώπινης ψυχής κι ενός κόσμου υπερβατικού που υπάρχει πέρα από ό,τι βλέπουμε και πίσω από κάθε φόρμα και εικόνα.
Ο Γιώργος Σταμκόπουλος (γ.1983) ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Ως εικαστικός ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική και το βίντεο. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου και υπήρξε υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση. Το έργο του συνδυάζει την “τυφλή ζωγραφική“, με πολύ λεπτές χειρονομιακές επεμβάσεις με αερογράφο και σπρέι. Το έργο του εξερευνά τον χώρο και τον τρόπο με τον οποίο ο ανθρώπινος νους και το σώμα μας μπορεί να βιώσουν την παρουσία μέσα από το χρώμα και την προοπτική. Επηρεασμένος από τις ενεργητικές χειρονομίες του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, τα κόμικς, τη μουσική, το σινεμά και την τέχνη, η αφοσίωση του Σταμκόπουλου στο χρώμα και τη διαδικασία καταλήγει σε μια απελευθερωτική πράξη συνεχούς πειραματισμού και αυτοσχεδιασμού. Ως ζωγράφος, έχει αναπτύξει τη δική του τεχνοτροπία χρησιμοποιώντας αντισυμβατικά, μη παραδοσιακά υλικά, με τα οποία καλύπτει τους καμβάδες του. Η τεχνική του ξεκινά με την εφαρμογή χρώματος στον καμβά σε στρώματα με αντίστροφη σειρά. Μόλις το χρώμα στεγνώσει, τότε τοποθετεί μάσκες και επαναλαμβάνει την ίδια διαδικασία. Στο τέλος, αφαιρεί όλες τις μάσκες και αποκαλύπτει τη σύνθεση. Ο καμβάς του είναι συνεπώς μια επιφάνεια συνεχών, ελεγχόμενων “πειραματισμών” και οι συνθέσεις του ως ένα βαθμό φιλοξενούν αυτά που προηγουμένως είχαν διαγράψει. Παράλληλα, το έργο του φλερτάρει με την ιδέα μιας μυστικιστικής, σχεδόν ψυχεδελικής εμπειρίας που λαμβάνει χώρα στο στούντιο τη στιγμή της δημιουργίας. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την αναπαράσταση ή την αφήγηση, οι πίνακές του ξεπερνούν τα όρια γύρω από το υλικό, τη φόρμα, το χρώμα και τη σύνθεση και μετατρέπονται στο σημαίνον μιας διαδικασίας, αλλά και στο αποτέλεσμα μιας εγκεφαλικής κατάστασης που μοιάζει με κοσμικό ταξίδι.
Ο Παύλος Τσάκωνας (γ.1983) αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική και τις εγκαταστάσεις. Στην ατομική του έκθεση στη Γκαλερί CAN παρουσίασε μια σειρά έργων με ακρυλικά σε κόντρα πλακέ που απεικονίζουν υπερμεγέθη αντικείμενα σε απροσδόκητα χρώματα. Γεμάτα ζωντάνια και ποπ αισθητική, τα έργα του μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες κάποιου περιοδικού. Κατά πλειοψηφία καθημερινά αντικείμενα σχεδιασμένα με μεγάλη προσοχή και λεπτομέρεια στοχεύουν να κινήσουν την περιέργεια και το θαυμασμό του θεατή μετατρέποντας το χώρο της γκαλερί σε λούνα παρκ για τη φαντασία. Στην τρέχουσα έκθεση, ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μια γιγαντιαία σπείρα – ελατήριο και μια παραλλαγή του πιο εμβληματικού του έργου, δύο βιολετί χέρια ενωμένα σε στάση προσευχής εμπνευσμένα από το διάσημο σχέδιο του 1508 “Μελέτη για τα χέρια ενός Αποστόλου” του Albrecht Durer. Το ίδιο έργο αλλά ανεστραμμένο, μπορεί να δει κανείς σε μνημειακή κλίμακα στο πλευρικό τοίχωμα του ξενοδοχείου Vienna Concordia στην οδό Πειραιώς. Το έργο αυτό, το οποίο ανατέθηκε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και το Υπουργείο ΥΠΕΚΑ στον Τσάκωνα κατόπιν διαγωνισμού, πρόκειται για μια τοιχογραφία 600τ.μ., η οποία έρχεται σε επαφή με το βλέμμα χιλιάδων περαστικών καθημερινά. Η τεράστια αυτή επέμβαση στο δρόμο λειτουργεί ως ένα σχόλιο γύρω από την καθημερινή ζωή στην πόλη. Η κλίμακα και η γωνία του έργου επιδιώκουν να σπάσουν την ομοιομορφία του γκρίζου τοπίου και να γεμίσουν το αστικό κενό με ένα απροσδόκητο και κάπως προκλητικό οπτικό μήνυμα. Δίνοντας περισσότερο έμφαση στην αίσθηση της πτώσης παρά σε εκείνη της προσευχής τα “Χέρια” του Τσάκωνα δίνουν το στίγμα τους και συγχρόνως μια φρέσκια ανάσα σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της πόλης.
