Εν αρχή ην ο Moloch (Μολώχ). Η αρχαία βιβλική θεότητα, που έτρωγε παιδιά, που απαιτούσε θυσίες (κάτι σαν τον δικό μας Μινώταυρο), και αποτέλεσε βασικό πρωταγωνιστή στον Ύμνο της Beat Generation, «Howl».
O frontman και συνθέτης Lucas Fitzsimons, ονόμασε το γκρουπ του, The Molochs, γιατί είχε πλήρη επίγνωση των θυσιών που έπρεπε να κάνει για να πετύχει τους στόχους του, και επειδή αναζητούσε μια συνεχή υπενθύμιση του τέρατος που όφειλε να πολεμά σε κάθε του βήμα. Του τέρατος που τόσο γλαφυρά περιγράφει ο Allen Ginsberg στο δεύτερο μέρος του «Howl».
Μετά από ένα ταξίδι στην Ινδία ο Fitzsimons, με τη βοήθεια του Ryan Foster κυκλοφορεί το πρώτο album του group με τίτλο, «Forgetter Blues», με σημαντικό μεν, αρκετά πρωτόλειο υλικό, δε. Το album αυτό, που δεν έμελλε να πάει μακριά, αντλούσε τις επιρροές του από το garage, το πρώιμο punk και την folk παράδοση.
Αυτά εν έτει 2013… Το 2017, όμως, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Τον Γενάρη οι The Molochs, κυκλοφορούν στην Innovative Leisure (την εταιρεία που ανάμεσα σε πολλούς άλλους μας σύστησε και τους Allah-Las), το album «America’s Velvet Glory», που γνωρίζει διθυραμβική υποδοχή από κοινό και κριτικούς.
Στο Uncut, ο Fitzsimons, περιγράφει τη μουσική του σαν εμπνευσμένη από τα pop group των ’60s και τον υπόγειο μινιμαλισμό που τα διακρίνει. «Αγαπάμε τη μουσική των ’60s και την αισθητική της. Μεγάλο όμως μέρος της μουσικής που αγαπάμε, από τα ’70s μέχρι σήμερα προέρχεται από group που είχαν επίσης εμπνευστεί έντονα από τη μουσική των ’60s, όπως οι: Nikki Sudden and the Jacobites, The Clean, Go-Betweens και The Only Ones.»
