«Θεατρικά Αναλόγια» της Νίκης Ράπτη στο Θέατρο ΜΠΙΠ

ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΑΝΑΛΟΓΙΑ της Νίκης Ράπτη

Πέντε θεατρικά έργα υπό μορφή θεατρικού αναλογίου

Πέντε θεατρικά έργα της Νίκης Ράπτη ζωντανεύουν τις Παρασκευές του Μαΐου στη σκηνή του Θεάτρου ΜΠΙΠ, υπό μορφή θεατρικού αναλογίου.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2019 – «Ο ηθοποιός»

Καμαρίνι θεάτρου ή εγκαταλελειμμένο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Ανάμεσα στη σιωπή και τον λόγο, ένας χαρακτήρας αρχίζει να αναπνέει. Λίγο πριν βγει στη ζωή ή στη σκηνή; Ή λίγο πριν ξεκινήσει να γράφεται;

«Σίγουρα τα φαντάζομαι όλα. Όλα στην τρέλα δεν οδηγούν; Έρχονται όλοι τους να με βρουν. Αυτοί θα με κλάψουν! Να με… θάψουν; Φέρνουν όλοι λουλούδια… εκείνα τα γαλάζια τα αγαπημένα… βαμμένα λουλούδια… ανοιχτά μπουμπουκάκια…! Μέσα στον τάφο… το μαντήλι εκείνο… να μην κρυώνω πια… Οι τοίχοι… για δες… σαν να άλλαξαν από μόνοι τους ξαφνικά χρώμα! Δυνατή που είναι η απελπισία! Εγώ στο τέλος, έστω και στο τέλος ΞΕΧΩΡΙΣΑ. Κουρέλια που παρασέρνει ο άνεμος οι αντίπαλοι. Και λίγο πριν γίνω και εγώ κάδρο… Μια στιγμή! Δυο λεπτά μόνο να ξεβαφτώ! Να δουν ΟΛΟΙ το πρόσωπό μου!»

Παρασκευή 10 Μαΐου 2019 – «Πενθεσίλεια»

Πενθεσίλεια, η βασίλισσα των Αμαζόνων. Η πορεία μιας γυναίκας που «συνομιλεί» με τον μύθο της ελληνικής μυθολογίας και το ομώνυμο αυτοβιογραφικό έργο του Χάινριχ Φον Κλάιστ. Και κάπου κρυμμένο στο ημίφως, ένα μεγάλο ξύλινο αλογάκι με καρφωμένο πάνω του ένα μικρό βέλος.

«Το αποφάσισα! Δεν είστε πια καλεσμένες στον γάμο μου. Τα μάτια του Αχιλλέα μου μόνο εγώ θα κοιτάζω! Ήσουν ίδιος με εκείνο το δεντράκι. Που θρηνούσε ασταμάτητα τα κλαδιά του… Τα πεσμένα του φύλλα! Λιπόθυμο κι αυτό…. Σαν εσένα! Ακριβέ μου, τα πέπλα μου πώς σε σκέπασαν! Αιώνες που σε περίμενα! Μαχαίρια. Γιατί κρατώ όπλα στης χαράς μου τη μέρα; Γιατί σπαθιά… και βέλη; Τι δεν μπορώ να κοιτάξω; Κάποιο εχθρού τη σκιά θα μου κρύβετε. Δείτε με πως φιλάω τον Ήλιο! Πώς ανοίγω τα χέρια στην πολεμόχαρη φύση μου. Αφύσικη ώρα… αυτή της σιωπής. Τα αστεράκια μου πού να πήγαν; Μωρό μου… Αβάσταχτη  φλόγα… Σε στολίζω με άνθη, με ανομολόγητο έρωτα. Με λεπίδι γερό καθηλώνω τη θλίψη. Ο κόσμος χωρίς αυτόν μοιάζει τώρα με έρημο. Με αθόρυβο τέλος. Ακονίζω μαχαίρι… ξελογιάζω το στέμμα της νίκης, χύνω τα δάκρυα της ντροπής, του αίσχους, της δουλείας. Πόσοι χαθήκαν για μένα! Τα δεσμά μου δεν λύνω. Να μείνω εδώ κοντά θέλω… να παλέψω, να χάσω, να αφανιστώ μαζί του. Να θερίσουμε -ολέθριο μεγαλείο- τον Έρωτα! Αγρίμια μου… Πόση ευτυχία! Στ’ αλήθεια, με περίμενες ψύχραιμη; Γράφεις εσύ, έτσι; Για να γίνουν οι αναμνήσεις… ακίνδυνες.»

Παρασκευή 17 Μαΐου 2019 – «Μια φιλική επίσκεψη»

Χώρος που θυμίζει παλιό εργοστάσιο. Μια ζωγραφισμένη βαλίτσα. Ένα νιαούρισμα. Μια ζωντανή μετάδοση στο διαδίκτυο. 34 κρίσιμα δευτερόλεπτα. Ένα παιδάκι φυτεύει ένα δέντρο.

«Θα ’θελα να μου κρατήσεις το χέρι. Νομίζω πάλι θα κοιμηθώ. Ποιος ξέρει που θα ξυπνήσω; Αν μου κρατούσες το χέρι, ίσως να ξυπνάγαμε κάπου μαζί! Σε χρειάζομαι δίπλα μου, ακόμα και χωρίς πρόσωπο. Θες να μου πεις πώς βρεθήκαμε εδώ; Κάποιοι έρχονται μες στον ύπνο μου και μιλάνε. Συνέχεια αυτό. Τίποτα δεν αλλάζει. Κάθε βράδυ με επισκέπτεται και ένας εργάτης στον ύπνο μου. Δεν έχω σχέση εγώ με όλα αυτά. Εσύ; Καταμέτρηση, αποθήκευση, διοχέτευση. Ο λιθάνθρακας. Τα είδες τα βαγονέτα; Το θειάφι; Την καμινάδα; Στεκόμαστε όλοι γύρω από μια φωτιά. Γύρω από μια μνήμη που δεν είναι μνήμη μου. Ούτε δική σας. Έχω μεγάλη αγωνία για αυτό το ταξίδι. Το ποινολόγιο το είδες; Οι γιατροί τι σου λένε; Ένα ατελείωτο χειροκρότημα. Κάτι τέτοιο ακούω τα βράδια. Τους κοιτάζω από μακριά. Είναι μικροί σε ηλικία, ωστόσο μοιάζουν μεγάλοι. Τους βλέπω να τρώνε, να πλένονται, να μιλάνε. Πολύ λίγο μιλάνε. Υπάρχει ένα ασπρόμαυρο φως που σκεπάζει τα πρόσωπά τους. Τα είδες τα πρόσωπά τους; Τη φόρμα εργασίας; Περιμένεις μια ιστορία να αφηγηθώ, δεν ξέρω όμως ποια να πρωτοδιαλέξω. Τη θυμάμαι αυτή την πόλη καλά. Τώρα θυμάμαι τα πάντα. Σχεδόν καθαρά. Βλέπω τους ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν στα σπίτια τους. Βλέπω εσένα να πιάνεις δουλειά. Μπερδεύω λίγο τις εποχές. Τις εικόνες. Δεν ξέρω από ποια φωτογραφία βγήκα. Αν βγήκα. Κοιτάζω προσεκτικά τα εκθέματα του μουσείου. Δεν χρειάζεται κανείς να με ξεναγήσει σε αυτά. Μου είναι γνωστά. Σε λίγο θα σκοτεινιάσει ο ουρανός και τα σύννεφα θα αρχίσουνε να γελάνε. Την έκαψα την κασέτα σου. Εκείνοι μπορεί να τη βρήκαν αλλά εγώ την κατέστρεψα. Θα πρέπει να ξαναγράψεις καινούρια. Να μιλήσεις αυτή τη φορά και για μένα. Χιόνι κουβαλάω ακόμα στις τσέπες μου. Σκόνη. Ένα λουλουδάκι που δεν πρόλαβα να σου δώσω.»

Παρασκευή 24 Μαΐου 2019 – «Η Κιβωτός»

Ένα σπίτι που μοιάζει με φυλακή ή μια φυλακή που μοιάζει με σπίτι. Ο Άντρας και η Γυναίκα. Τους χωρίζει ένα τζάμι. Κάθονται σε έναν καναπέ. Κάνουν με τα χέρια τους μεγάλες κινήσεις σαν να πετούν. Δίπλα τους, υπάρχει ένα μεγάλο λούτρινο σκυλάκι. Ή ένας αληθινός σκύλος.

«Μια μέρα γίνεται αυτό το ”κλικ” μέσα σου. Η αλλαγή. Σε είδα να μιλάς με ένα άλλο παιδάκι. Για τους γονείς σου, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον. Και τότε το είπα μέσα μου. Μια μέρα, αυτός θα γίνει δικός μου. Η δική του ζωή θα αποκτήσει νόημα, όταν εγώ βρεθώ δίπλα του. Σε μια γωνία στεκόμουν. Ποτέ δεν με πρόσεξες. Εγώ όμως πρόλαβα να δω τα φοβισμένα σου μάτια. Είχες πάντα ανάγκη την αγάπη των άλλων. Και εμένα μου άρεσε πάντα να σε φροντίζω. Όλους εσάς… τους ανθρώπους. Η τσάντα μου… αν μου την έδινες… Όλα θα αποκτούσαν ξανά σημασία… βλέπεις… κάποτε… σου έγραψα ένα γράμμα… που σου εξηγούσα τι ακριβώς θα συνέβαινε αν βρισκόμασταν εδώ… σε αυτό ακριβώς το σημείο.»

Παρασκευή  31  Μαΐου 2019 – «Η ταράτσα»

Ο Άντρας και το Κορίτσι. Δυο φαινομενικά άγνωστα μεταξύ τους πρόσωπα, συναντιούνται τυχαία για πρώτη φορά στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Ο χρόνος για λίγο θα «σταματήσει» και οι ήρωες θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν, αφηγούμενοι την προσωπική τους ιστορία. Η προσπάθεια τους όμως να επικοινωνήσουν βρίσκει εχθρό κάποια αόρατη δύναμη που βρίσκεται πίσω από την πόρτα που οδηγεί στην ταράτσα. Πόρτα που μοιάζει κλειδωμένη, που τους χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο και την αληθινή ζωή. Που άλλες φορές χτυπά δυνατά προκειμένου να ανοίξει και άλλες φορές παραμένει ερμητικά κλειστή.

«Προσπαθώ. Να σκεφτώ τα πάντα ή να μη σκεφτώ τίποτα. Καταλήγω στο τίποτα. Φέρνω στο μυαλό μου εικόνες, μνήμες, δικές μου αλλά και ξένες. Σκέφτομαι τη γέννησή μου. Το τελευταίο χώμα που θα σκεπάσει το σώμα μου. Κοιτάζω τα χρώματα, μαντεύω τις μυρωδιές. Υπάρχει κάτι που να θυμάσαι; Ονειρεύεσαι ποτέ πως ξυπνάς; Πως βρίσκεσαι αλλού; Με κάποιον να σε προσέχει; Αναρωτιέμαι τι θα άλλαζε μεταξύ μας αν γνωριζόμασταν κάτω από άλλες συνθήκες. Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς εμάς. Λέω να κάνω μια λίστα. Υπάρχουν τόσα που θα ’θελα να σου πω, να σου ’δειχνα τώρα. Το δωμάτιό μου είναι γεμάτο φωνές, κόκκινους τοίχους, άδειες κορνίζες. Υπάρχει ένα φως που μπαίνει πού και πού από τα παράθυρα. Έχω ζωγραφίσει παράθυρα. Έχω κεντήσει το φως. Αποφάσισα να μη βάλω τα κλάματα. Πρέπει κάποιος από τους δυο μας να παραμείνει εδώ. Ψύχραιμος και γενναίος. Να κρατάει την πόρτα κλειστή. Κανείς να μην μπορέσει να μπει.»

Συντελεστές

«Ο ηθοποιός»

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Νίκη Ράπτη
Δραματολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Γκούγκλια
Ερμηνεία: Σοφία Παπούλια
Ηχογραφημένη φωνή Γυναίκας: Πέννυ Μηλιά
Ηχογραφημένη φωνή Άντρα: Μπάμπης Λουκόπουλος
Σκηνική επιμέλεια: Νίκος Βιτουλαδίτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Τρουμπαδάκης
Μουσική – Φωτογραφίες: Πάνος Μπακογιάννης
Φωτογραφία – Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος

«Πενθεσίλεια»

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Νίκη Ράπτη
Δραματολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Γκούγκλια
Ερμηνεία: Πέννυ Μηλιά, Σοφία Παπούλια
Ηχογραφημένη φωνή Άντρα: Μπάμπης Λουκόπουλος
Σκηνική επιμέλεια: Νίκος Βιτουλαδίτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Τρουμπαδάκης
Μουσική – Φωτογραφίες: Πάνος Μπακογιάννης
Φωτογραφία – Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος

«Μια φιλική επίσκεψη»

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Νίκη Ράπτη
Δραματολόγος – Bοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Γκούγκλια
Ερμηνεία: Πέννυ Μηλιά, Σάκης Τσινιάρος
Σκηνική επιμέλεια: Νίκος Βιτουλαδίτης
Εικαστική επιμέλεια βαλίτσας: Σπύρος Γεώργας
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Τρουμπαδάκης
Μουσική – Φωτογραφίες: Πάνος Μπακογιάννης
Φωτογραφία – σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος

«Η Κιβωτός»

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Νίκη Ράπτη
Δραματολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Γκούγκλια
Ερμηνεία: Πέννυ Μηλιά, Σάκης Τσινιάρος
Σκηνική επιμέλεια: Νίκος Βιτουλαδίτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Τρουμπαδάκης
Μουσική – Φωτογραφίες: Πάνος Μπακογιάννης
Φωτογραφία – σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος

«Η ταράτσα»

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Νίκη Ράπτη
Δραματολόγος – Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Γκούγκλια
Ερμηνεία: Πέννυ Μηλιά, Μπάμπης Λουκόπουλος
Μουσική: Βασίλης Μήλεσης
Σκηνική επιμέλεια: Νίκος Βιτουλαδίτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Τρουμπαδάκης
Φωτογραφίες: Πάνος Μπακογιάννης
Φωτογραφία – σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος

Εισιτήρια

Τιμές εισιτηρίων: 

5 €
- 8 €

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.