Πώς αισθάνεσαι όταν είσαι καλλιτέχνης σε μία χώρα συνεχούς κρίσης; Το σύστημα έχει αποτύχει. Ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε τη θέση μας στο status-quo μιας κοινωνίας που μας εκθέτει σε επισφαλείς συνθήκες. Ένα πολιτικό αδιέξοδο.
Ο Βαγγέλης Χουρσόγλου ανοίγει πρώτη φορά το στούντιο του στο κοινό για να παρουσιάσει τα έργα του μέσα στο φυσικό τους χώρο. Ένας κόσμος μοναδικός/ ποιητικός/ επιθετικός / φαντασιακός ο οποίος συντίθεται από πλασματικούς χαρακτήρες.
Η πόλη, ο δρόμος και η έννοια της ουτοπικής αρχιτεκτονικής επικρατούν στην πρακτική του. Οι τοιχογραφίες, τα γλυπτά και τα έργα του σε καμβά οδηγούν από την ουτοπία στη δυστοπία. Ψυχεδελικά μοτίβα, ανολοκλήρωτες πόλεις, τριγωνικές φόρμες, αίσθημα της έλλειψης συγκεκριμένου τόπου και χρόνου, διαφορετικές σφαίρες ζωής χρησιμοποιούνται ως εργαλείο κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής κριτικής. Ο Βαγγέλης Χούρσογλου προτείνει ένα κρυμμένο σύμπαν, μία χειρονομία αντικουλτούρας ανακατασκευάζοντας, αναδιαμορφώνοντας και σχολιάζοντας θέματα της γενιάς του όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, η περιθωριοποίηση και η μεταβαλλόμενη αστική αρχιτεκτονική σε ένα περιβάλλον που τελεί υπό συνεχή διαμόρφωση.
Μακριά από θεσμούς και δομές, το στούντιο του εικαστικού είναι ένας τόπος ελεύθερης έκφρασης, χωρίς λογοκρισία και όρια, χώρος για επανεξέταση, αυτό-δράση, ένας χώρος για οπτική αντίσταση. Πώς αισθανόμαστε όταν ζούμε και ενεργούμε σε μια μεγάλη πόλη η οποία περιλαμβάνει ένα ολόκληρο σύμπαν; Ποιες είναι οι φυλές αυτής της πόλης; Είναι δόκιμο να μιλήσουμε για διαφορετικές φυλές στη σύγχρονη κοινωνία;
Η λέξη φυλή χρησιμοποιείται από τον καλλιτέχνη σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει τις διαφορές μικρο-κοινότητες στο αστικό τοπίο: πωλητές του δρόμου, καλλιτέχνες, τουρίστες, ακτιβιστές, απολιτικά άτομα, εργάτες που δουλεύουν υπό σκληρές συνθήκες, διαδηλωτές, έφηβοι, εργοδότες, πολιτικοί, ζώα, φυτά, φαντάσματα και πολλοί άλλοι.
Επικρατεί μια διάχυτη ροή ενέργειας στα έργα του η οποία είναι το αποτέλεσμα της προσωπικότητάς του. Ο συνεχής παλμός του και η δυναμική του οδηγούν στη χρήση της εξπρεσιονιστικής γλώσσας για να σχολιάσει καίρια κοινωνικά. Η πραγματικότητα και η φαντασία αλληλεπιδρούν στην κατασκευή μιας ιδιαίτερης προσωπικής γλώσσας. Ο Βαγγέλης Χούρσογλου χρησιμοποιεί τη δική του συμβολική διάλεκτο μέσα στο προσωπικό του περιεχόμενο / χώρο (το στούντιο) παράγοντας ένα ιδιαίτερο σύστημα σχέσεων. Ο θεατής ακολουθεί στην πραγματικότητα την εξέλιξη του οπτικού ημερολογίου του: ευφάνταστο, συναισθηματικό, μυστηριώδες.
