Σε έναν ιδιότυπο κήπο, τρεις χορευτές συνυπάρχουν με τρεις μη χορευτές, που βρίσκονται εκεί ως φυσικά πρόσωπα. Η χορογραφία ρέει ασταμάτητα και συμπλέκεται με αφηγήσεις από την πραγματικότητα των τριών προσώπων, ενώ ο χρόνος κατακερματίζεται, συστηματικά, σε στιγμές.
Στη νέα δουλειά της Μαριέλας Νέστορα που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ο θεατής καλείται να συλλάβει διαρκώς κάτι που του διαφεύγει, βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς νοητικής και ενσυναισθητικής εγρήγορσης. Αλληλεπιδρά με αυτόν τον τρόπο με τους επί σκηνής ερμηνευτές, καθώς δημιουργεί τελικά ο ίδιος το νόημα του έργου που παρακολουθεί. Έτσι, η παράσταση καταλήγει να είναι ένα αυστηρά προσωπικό βίωμα, που δίνει απόλυτη ελευθερία τόσο στους καλλιτέχνες όσο και στον θεατή.
Είμαστε σε μια ενδιάμεση περιοχή, σ’ έναν τόπο- κάπου ανάμεσα στο τέλος και την αρχή, ανάμεσα στο έκτακτο και το παγειωμένο, κάπου όπου δεν αρκεί ούτε το ατομικό εγώ, ούτε το συλλογικό εμείς. Ταυτόχρονα μας ανήκει, δεν χωράμε μέσα του, τον απαρνιόμαστε και τον αποδεχόμαστε, όλοι μαζί αέναα. Όλα συνυπάρχουν, το παλιό και το επερχόμενο, το διαρκώς επείγον και το συνεχώς πιο εύθραυστο.
